هوش مصنوعی: وقتی که از میخانه دوست قدحی را بالا بزنم، تمام عالم و رازهای درون آن را از کار می‌اندازم و به هم می‌زند.

هوش مصنوعی: پس از عبور از کوه، علم و دانش عشق را به نمایش می‌گذارم و از دل سنگی و سخت، با صدای اقرار و اعتراف سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: اگر تو سال‌ها در تلاش باشی تا کسی را از چاهی بیرون بیاوری، من، دیوانه و بی‌دل، می‌توانم در یک لحظه کسی را نجات دهم.

هوش مصنوعی: وقتی از آن کوه بلند عشق را به خودم ببندم، از کمرگاه انسان‌های ن hypocritical آزاد شده و رهایی می‌يابم.

هوش مصنوعی: من متعلق به چیزی نیستم و وجودم خالی است. من بدون هویت و تا حدودی بی‌معنا هستم. تمام وجود و احساساتم را وقف این کرده‌ام که از یار خود سر بلند کنم و به او نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: من به تو نشان می‌دهم که در دل خود چقدر به تو نزدیک هستم و در را به رویت باز می‌کنم. در اینجا هیچ مانعی وجود ندارد و من همه چیز را برای تو فراهم می‌کنم.

هوش مصنوعی: تا چه اندازه می‌خواهی در کار خود پیشرفت کنی و خود را نشان دهی؟ من نیز به اندازه هر مویی که دارم، می‌توانم به ظهور و قدرت برسم.

هوش مصنوعی: نگران نباش، در تاریکی شب و در این زمان نامناسب، تو نمی‌بایست بترسی؛ چرا که من با نورهای زیبایی از سمت غرب می‌آیم و همه چیز را روشن می‌کنم.

هوش مصنوعی: تو از تاتار می‌ترسی چون به خدا ایمان نداری، زیرا اگر به او ایمان داشتی، من برای دفاع از ایمانم دوصد پرچم به سوی تاتار خواهم برد.

هوش مصنوعی: ای دوست، در این لحظه که ساکت هستم، می‌خواهم عشق را بنوشم و زره جنگی بپوشم تا در میدان نبرد حاضر شوم.

هوش مصنوعی: من به قدری از دوری تو ناراحت و مضطرب هستم که اگر در بازار باشم، فریاد و ناله‌ام بلند می‌شود.