همه رفتند و ما تنها ماندیم چون فقط یاد خدا داشتیم و خدا در دلمان نبود .ساعتی عاشقش میشدیم وعشقمان میشد وساعتی دیگر برای وصالش تلاش میکردیم. و.. حاشیه بعد

ساعتی بما شکر میپاشید و ساعتی از شکرپاشی او مواظبت میکردیم. چون در ورود به او را یافتیم جای ورود دربان شدیم و مدتی بعد خیالش رفت و دربان ماندیم

1. یارِ تنها ماندگان: کنایه از حق تعالی است. شمس تبریزی می¬گوید: «تنهات یافتم، هریکی به چیزی مشغول، و بدان خوش دل و خرسند، بعضی، روحی بودند، به روح خود مشغول بودند، بعضی به عقل خود، بعضی به نفس خود، تو را بی¬کس یافتم، همه یاران، رفتند به سوی مطلوبانِ خود، تنهات، رها کردند، من یار بی یارانم.»

«ما در این در ماندیم» شیوه نگارش صحیح است.

«درماندیم» غلط است، از نظر وزنی هم ایراد دارد.