هوش مصنوعی: تو فرمودی که از ظلم آن ظالم دست برندارم، و تو فرمودی که در عشق او جهانی را به هم بریزم.

هوش مصنوعی: تو دست او را گرفتی و پیمانی بسته‌ای که به خاطر او و به عشق او، جان و دل خود را قربان کنی.

هوش مصنوعی: ای نور چشمانت، مرا دور ندان و ننگر. به آسمان نگاه کن، زیرا من بر روی تو قرار دارم.

هوش مصنوعی: ای منبع شادی‌ها و خوشی‌ها، تو همان عیسی زمانه‌ای. از این روزنه به درون بیفکن، هرچند من مانند دودی هستم که در حال سوختن است.

هوش مصنوعی: عشق در روز قیامت به شکل آتش و دود نمایان می‌شود. نور آن آتش تو هستی و من دود آن آتش.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چهرهٔ زیبای تو را چون گلستان نبینم، همهٔ بهارها برایم بی‌معنی است و دل سیاه من همانند لاله‌ای رنجیده و زبانم مانند سوسن، در غم و درد به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: در این متن، شاعر احساس عشق و علاقه عمیق خود را به شخصی خاص ابراز می‌کند. او به زیبایی و لطافت عشق اشاره کرده و خود را مانند موم می‌داند که در گرما و محبت معشوق نرم و شکل‌پذیر می‌شود. این بیان نشان‌دهنده تسلیم شدن شاعر در برابر عشق و احساسی است که او در وجودش تجربه می‌کند.