هوش مصنوعی: ای جهان پر از آب و گل، زمانی که تو را شناختم، با مشکلات و رنج‌های بی‌شماری نیز آشنا شدم.

هوش مصنوعی: تو چرا جایگاه خرها هستی، نه جایی که عیسی قرار دارد. من چرا باید این جایگاه خرها را بشناسم؟

هوش مصنوعی: تو به من آبی برای نوشیدن ندادی، ولی در عوض با ترفندهای خودم را به سختی گرفتار کردی تا ماهیت و قدرت خودم را بشناسم.

هوش مصنوعی: زمانی که دست و پا را محدود نکنید، می‌توانید به چیزهای بزرگ‌تری دستیابید. من این نکته را درک کردم و فهمیدم که با باز کردن دست و پا، به آزادی و فرصت‌های جدیدی دست پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: چون درختی که ریشه‌اش در زیر خاک است، من هم دست‌هایم را بالا می‌برم در هوای کسی که او را به خوبی شناخته‌ام.

هوش مصنوعی: ای شکوفه، تو در دوران جوانی‌ات به مانند یک انسان سالخورده به نظر می‌آیی. رستم گفت که از زمانی که نسیم به من رسید، من توانستم به درستی تو را بشناسم.

هوش مصنوعی: شاخی که از رودخانه بالا رفته، به خاطر این است که از بالا سرچشمه گرفته است. من هم اصل خود را شناخته‌ام.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به نظریه‌ای عمیق درباره وجود و هویت خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که به هیچ مکانی وابسته نیست و در واقع، مرزهای مکانی برای او معنایی ندارند. او به نوعی از شناخت فراتر از مکان و زمان صحبت می‌کند و بیان می‌کند که نمی‌داند که از کجا آمده است و به کجا می‌رود. در واقع، او در جستجوی حقیقتی است که فراتر از محدودیت‌های دنیوی است.

هوش مصنوعی: در سکوت و آرامش، خود را در عدم پنهان کن و به ناچیز بودن راضی باش. با نگاهی به اطراف، چیزها را بشناس و درک کن که من نیز از چیزهای کوچک و ناچیز آموختم.