مولاناغزل شمارهٔ ۱۵۶۷
امروز مرا چه شد چه دانم
امروز من از سبک دلانم
در دیدهِ عقل بس مَکینم
در دیدهِ عشق بی‌مَکانم
افسوس که ساکن زمینم
اِنصاف که صارمِ زمانم
این طُرفه که با تَنِ زمینی
بر پشتِ فلک همی‌دَوانم
آن بار که چرخ برنتابد
از قُوَتِ عشق می‌کِشانم
از سینه خویش آتشش را
تا سینهٔ سنگ می‌رِسانم
از لذت و از صفای قندش
پُر شَهد شده‌ست این دهانم
از مشکلِ شمسِ حقِ تبریز
من نکته مشکلِ جهانم
اطلاعات
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
امروز مرا چه شد چه دانم
امروز من از سبک دلانم
هوش مصنوعی: امروز چه چیزی برایم پیش آمده را نمی‌دانم، اما امروز حس می‌کنم که به آرامی و سبکی دل مشغول هستم.
در دیدهِ عقل بس مَکینم
در دیدهِ عشق بی‌مَکانم
هوش مصنوعی: در نگاه عقل، به چیزهای زیادی فکر می‌کنم و در دنیای عشق، به هیچ چیز محدود نمی‌شوم.
افسوس که ساکن زمینم
اِنصاف که صارمِ زمانم
هوش مصنوعی: ای کاش که در این دنیا آرامش داشته باشم، اما حقیقت این است که در زمانه‌ای سخت و بی‌رحم زندگی می‌کنم.
این طُرفه که با تَنِ زمینی
بر پشتِ فلک همی‌دَوانم
هوش مصنوعی: این یک نیستی شگفت‌انگیز است که با وجود داشتن بدنی مادی، توانایی حرکت و جست‌و‌خیز در آسمان را دارم.
آن بار که چرخ برنتابد
از قُوَتِ عشق می‌کِشانم
هوش مصنوعی: زمانی که شرایط و تقدیر به نفع من نباشد، با قدرت عشق و احساس، می‌توانم بر مشکلات غلبه کنم و پیش بروم.
از سینه خویش آتشش را
تا سینهٔ سنگ می‌رِسانم
هوش مصنوعی: من آتش درون خود را به حدی به دیگران منتقل می‌کنم که حتی سنگ‌ها را نیز گرم کند.
از لذت و از صفای قندش
پُر شَهد شده‌ست این دهانم
هوش مصنوعی: این دهانم از شیرینی و طعم دلنشین قندش پر شده است.
از مشکلِ شمسِ حقِ تبریز
من نکته مشکلِ جهانم
هوش مصنوعی: از مشکلات و چالش‌های شمس، من نکته‌ای پیچیده و پرمغز در جهان هستم.
خوانش ها
غزل شمارهٔ ۱۵۶۷ به خوانش عندلیب
حاشیه ها
1403/02/06 19:05
همایون
غزل زیبای کودکانه، با زبانی عارفانه کودکانه
عارف در خود کودکی شیرین سخن دارد که گهگاه آن عارف ستبر پر صلابت را به بازی می‌گیرد و آنرا با خود به هر کجا میکشاند تا مشکل آنرا آسان سازد و فاصله های زمین و آسمان و زمان را و مکان را کوچک
1403/08/09 22:11
sharam forooghi
همایون شجریان و کیخسرو پورناظری یک آهنگ عالی با خوانش این شعر ساختن. به به