هوش مصنوعی: اگر از غم عشق خجالت می‌کشیم، پس برای چه به این دنیا آمده‌ایم؟

هوش مصنوعی: ای پروردگارا، هرگز آرامش و آسایش را به ما نده؛ چرا که اگر تو را نبینیم، هیچ آرامشی نخواهیم داشت.

هوش مصنوعی: ای یوسف زیبا، کجایی؟ ما در آن سرزمین به تو دل بسته‌ایم.

هوش مصنوعی: هر صبح به دو زلف تیره و خوشبو مانند نسیم صبحگاهی نگاه می‌کنیم.

هوش مصنوعی: وقتی که موهای خود را به شکل حلقه درمی‌آوری، ما نیز با چشمان‌مان در آن حلقه‌ها شمارش می‌کنیم.

هوش مصنوعی: چشم تو جان من را به دام انداخت و ما در آن دام می‌نگریم.

هوش مصنوعی: تو مانند آب زندگی هستی و در کنارت، این آتش را که نماد گرما و خشم است، کنار می‌زنیم.

هوش مصنوعی: از آن گل‌های سرخ چه دلی شکسته و داغداری داریم، ای کاش می‌دانستی که چقدر دلتنگ و غمگینیم.

هوش مصنوعی: ما نه نقره داریم و نه طلا، نه محبوبی در کنارمان داریم، تنها از حسادت به شمس تبریز سخن می‌گوییم.