هوش مصنوعی: از شهر تو رفتیم، اما نتوانستیم تو را به خوبی ببینیم. به همین دلیل، از سر درخت تو اینگونه بی‌خبر و خام مانده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در سایه درخت سرو تو آرامش و خواب نداشتیم و از ترس نگهبان، از میوه‌های باغ تو چیدنی نکردیم.

هوش مصنوعی: ما برای رسیدن به عشق تو مانند ماهیانی بودیم که در تابه افتاده‌اند و در حال سوختن هستند، اما هرگز تسلیم نشدیم و دست از تلاش برنداشتیم.

هوش مصنوعی: ما به خراب شده‌ای سفر کردیم با آرزوی یافتن گنجی چون تو، اما مانند ماری در پایان کار، به تنی از خاک فرو رفتیم.

هوش مصنوعی: ما از هر چیزی که هم پاک است و هم ناپاک گذر کرده‌ایم و اکنون تمام وجودمان متوجه تو شده است، نه حالتی پاک داریم و نه حالتی ناپاک.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال ما هستید، به دنبال دوست باشید، چراکه ما در این دنیا فانی شده‌ایم و تنها در دوست هست که حقیقت وجود ما ظاهر می‌شود.

هوش مصنوعی: ما در هنگام جدایی و غم، به یاد تو و نان و نمک‌ات بارها انگشت به دندان گزیدیم و پشیمان شدیم.

هوش مصنوعی: زمانی که صدای طبل سفر به گوش رسید و صداهای جرس‌ها شنیده شد، ما وسایل و لباس‌هایمان را به آسمان بردیم.

هوش مصنوعی: خوشحالم که دارویی که تو به ما دادی، در دست ماست؛ هرچند ما هم زهر و مشکلاتی را که تمام مردم تجربه کرده‌اند، چشیده‌ایم.

هوش مصنوعی: در momentی که از این جریان زندگی جدا شدیم، همچون ماهی‌ای که از آب دور شده، روی این زمین رنج و ناراحتی را تحمل کردیم.

هوش مصنوعی: چشم‌های من چون جویبار خشک شده‌اند و از کم‌آبی رنج می‌برند، تا اینکه در نهایت به سرچشمه‌ای که به ما زندگی می‌بخشد، رسیدیم.

هوش مصنوعی: وقتی که صبر می‌کنی، در نهایت چیزهای خوب به دست می‌آید و اگر صبر نداشته باشی، مشکلات بیشتری برایت بوجود می‌آید. پس نباید در خفقان بمانی و باید صدای ناله‌ات را بلند کنی، چون ما برای دستیابی به این نتیجه صبر کرده‌ایم.