هوش مصنوعی: ساقی به خاطر عشق، جانم به تپش افتاده است، اما از آنجا که از تو دل‌مرده‌ام، زبانم به سختی سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: من همچون تیر به سمت شادی و لذت پرواز می‌کنم، اما ای دوست، با بی‌رحمی و سختگیری‌هایت کمانم را نشکن.

هوش مصنوعی: وقتی خیمه‌ام را به یک پا بسته‌ام، ای دوست، مرا به چادر خود راه بده و بنشان.

هوش مصنوعی: بیا و آن لیوان را نزدیک لب‌های بی‌آب من بگذار، سپس جادوی واقعی را از سخنانم بشنو.

هوش مصنوعی: خبر از بابل و داستان وایل را بشنو، چون من در مسیر تفکر خود مانند یک سیاح به جستجو در جهان پرداخته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر شور و شوق من از حد بگذرد، مرا ببخش، چون عشق مثل شراب، هر لحظه به من آرامش نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: زمانی که از ناشادی و کسالت خسته می‌شوم، اگر دستم را بشوی و از من جدا شوی، مانند انگشت‌هایم که از هم تفکیک می‌شوند، دل‌سردی‌ام دوچندان خواهد شد.

هوش مصنوعی: آن شبی که مانند ماه، دهکده پر از نور بود، من تا صبح در جستجوی تو مانند سیاره‌ای در حال حرکت بودم.

هوش مصنوعی: آن روزی که تو از شرق مثل خورشید سر برآوری، همه وجود من شبیه خورشید روشن و تابناک خواهد بود.

هوش مصنوعی: روزی خواهد رسید که وقتی از دنیا بروی و به دلایلی که خود نمی‌بینی، من مانند پرنده‌ای که از فکر و خیال آشفته است، در درونم به تپش درخواهم آمد.

هوش مصنوعی: وقتی نور تو از روزنه به داخل خانه تابید، من مانند ذره‌ای به شوق و شادی شروع به رقصیدن می‌کنم.

هوش مصنوعی: این سخن‌گو خاموش است و مانند اندیشه‌ای پنهان، بنابراین تو باید بروی و به دنبال دلیلی که فکر را نمایان کند، نباشی.