این غزل زیبا رو استاد شهرام ناظری در آلبوم لولیان اجرا کردند که شنیدنشو به همه ی دوستان توصیه میکنم.

سلام
در دو بیت آخر قافیه درست نیامده
ممنون میشم پیگیری کنید.

البته بیتهای دیگه ای هم هست که اینطور هست

همهٔ بیت ها قافیه درونی دارند
ان را می‌توانید جوری دیگری بنویسید :
گر بی‌دل و بی‌دستم // وز عشق تو پابستم
بس بند که بشکستم // آهسته که سرمستم
در مجلس حیرانی // جانی است مرا جانی
زان شد که تو می دانی // آهسته که سرمستم
.....
.....
ای صاحب صد دستان // بی‌گاه شد از مستان
احداث و گرو بستان // آهسته که سرمستم
این نوع قافیه بندی در ترانه ها انجام می‌شده است
بیشتر شعر‌های فولکلوریک عاشق های ترکی این نوع قافیه را به کارمی‌برده اند.
آن را می‌توان مستزاد هم گفت

ای شیخ بده بر ما آن جام شرابی را
کاُز رایحه اش بزد قید همه ی دنیا

ای شیخ بده بر ما ان جام شرابی را
کاَز رایحه اش بزد قید همه ی دنیا

با سلام دوستان عزیز این شعر در حقیقت یک شعرمرکب یعنی ترکیبی از یک چهارگانی یا مربع در قالب غزل است که با قافیه دورانی انرا یک سه گانی با یک ترجیح مصراع سروده شده مانند مسمط مربع است منتها خوشه چهارم تکراری و ترجیح بند باید گفته شود و بسیار زیبا می باشد
امشب انشاءالله در قفای ان میرسرایم سعی میکنم خوشه آخر تکراری نباشد ناگفته نماند چهار پاره است ولی چو پاره ها مقفی و قافیه دارد باید انرا چهارگانی بنامیم

صدای استاد ناظری روی این شعر انسان را از خود بیخود می کند...

8. بی¬کیش: بی¬دین؛ انسان¬هایی که دینشان «دین عشق» است و نه «دین¬ها»ی رایج (اصطلاحا هفتاد و دو ملّت). در مثنوی گفته است: ملّتِ عشق از همه دین¬ها جداشت / عاشقان را ملّت و مذهب خداست (مثنوی، 2/1770) برای مولانا «دینِ عشق» مرتبة بالاتری از معنویت است: با دو عالم عشق را بیگانگی / اندرو هفتاد و دو دیوانگی (مثنوی، 3/4719) غیرِ هفتاد و دو ملّت کیشِ او / تختِ شاهان، تخته‌بندی پیشِ او (مثنوی، 3/4721) قبل از ملاقات با شمس تبریزی، «مولانا مردِ دین» بود. برای مرد دین، دین مرکز جهان معنویّت است و رستگاری فقط با یک دین خاص امکان¬پذیر است؛ امّا پس از ملاقات با شمس، «مولانا مردِ خدا» شد و برای مرد خدا هیچ تفاوتی بنیادینی میان ادیان، مادام که انسان را به سوی خداوند رهنمون¬اند، وجود ندارد. مولانا در فیه مافیه، سخن بزرگی گفته است که در هیچ¬یک از ادیان کسی مطلبی بدین صراحت نگفته است: «آدمیّتی طلب کن که مقصود این است؛ باقی دراز کشیدن است!» برای او اصل انسان است و حتّی ادیان وسیله¬اند برای اینکه انسان به حقیقت انسانیّت خود آگاه گردد. برای مردِ خدا، این خداست که مرکز جهان معنویّت است، نه این دین و آن دین خاص و هدف مواجهه با خداوند است ورایِ هر پرده و حجابی، حتی حجابِ دین! دینِ من از عشق زنده بودن است / زندگی زین جان و سر ننگِ من است (مثنوی، 6/4059)

به نظر می‌رسد دوستانی که این شعر را خوانده‌اند معنای برخی ابیات را نمی‌دانسته‌اند. لطفا اول معنی را درک کنید و بعد به خوانش بپردازید‌!

قلاش: رند، عیار، لاابالی

متاسفانه تمام این خوانشها درچند جا اشتباه میخوانند.عندلیب می گوید با  دست بر ایشان. تکیه ها را به دقت انجام نمیدهند.بِبُ ریدم. درحرف ر باید مشدد شود تا خوانش و وزن درست شود..خسته نباشید

بیت دوم، مصراع دوم:

زان شه که تو می دانی آهسته که سر مستم

مرحوم استاد فروزانفر  تصویر باکیفیت در آن زمان در اختیار نداشتند و همین سبب این اشکال شده است. نسخه چستربیتی که الان بر خط موجود است صورت صحیح را نشان می دهد.

ضمنا این بیت تلمیحی به داستان فقیه و پادشاه در دفتر ششم مثنوی نیز دارد. مولانا » مثنوی معنوی » دفتر ششم » بخش ۱۱۳ - ذکر آن پادشاه که آن دانشمند را به اکراه در مجلس آورد و بنشاند ساقی شراب بر دانشمند عرضه کرد ساغر پیش او داشت رو بگردانید و ترشی و تندی آغاز کرد شاه ساقی را گفت کی هین در طبعش آر ساقی چندی بر سرش کوفت و شرابش در خورد داد الی آخره