هوش مصنوعی: دل من به سمت خانه محبوبم به شدت کشیده می‌شود، همان جایی که به خاطر عشقش همه چیزم را جا گذاشتم، حتی کفش و دستکشم.

هوش مصنوعی: وقتی از عقل و خرد خود دور شدم، به دام زلف او افتادم. اکنون در زلف او اسیر شده‌ام و نمی‌توانم رهایی یابم.

هوش مصنوعی: هر لحظه که حال من بهتر می‌شود، نگاهی به خودم بینداز و ببین که چطور می‌شوم. این عقل من، شبیه می‌های صد ساله است که به تدریج و با گذشت زمان غنی‌تر و باارزش‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: در چنین حالتی که در مستی به سر می‌برم، به من بگو که رازهایم را پنهان کن و مخفی نگه‌دار. ای مسلمانان، در این وضعیت، هیچ‌یک از اسرار من پنهان نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: آن معشوق می‌گوید که ای دل‌بردار، آیا نمی‌دانی که وجود عاشق، اگرچه فناپذیر است، اما از آن هم زیباتر است؟ پس چرا در این مسیر به من نزدیک‌تر نمی‌شوی؟

هوش مصنوعی: من مانند ابر بهاری هستم که همزمان می‌خندد و می‌گرید. از شراب خود بسیار خوشحالم و در کنار بی‌هوشی‌ام، به نوعی هشیار و آگاه هستم.

هوش مصنوعی: اگر کسی عاشق شود و در عشقش شعف و شوقی عمیق داشته باشد، می‌تواند زیبایی و عظمت عشق را در بالاترین درجه مشاهده کند، همان‌طور که پرنده‌ای بزرگ (عنقا) در آسمان به پرواز درمی‌آید. اگر کسی به خبر و آگاهی از زیبایی و جواهر محبوب من برسد، تاثیر آن عشق را بیش از پیش درک خواهد کرد.

هوش مصنوعی: من به عشق شمس تبریزی مانند آسمان دوچار هستم. آرام و بی‌صدا نوا بزن تا تار و پود وجودم تحت تأثیر قرار نگیرد و از بین نرود.