هوش مصنوعی: به هرکسی که می‌خواهد به او پیوندی محکم برقرار کنم، بیا. چرا که سنگ خارا هم می‌تواند جان بگیرد و قوی شود، پس من هم به یاری خداوند این کار را می‌کنم.

هوش مصنوعی: من همیشه می‌گفتم روزی به گل، چرا که خندان و شاداب است. گل به من گفت: آیا می‌دانی که من به چه چیزی می‌خندم؟

هوش مصنوعی: در ذهن من تصویر خوشبوی شاه زمینهٔ شادی و لبخند را فراهم کرد، به طوری که این حس خوب از نسلی به نسل دیگر منتقل شده و اکنون بر فرزندانم نیز اثر گذاشته است.

هوش مصنوعی: پادشاه به من گفت هر کسی که بیچاره است و عمرش به پایان می‌رسد، من به خاطر این وعده‌ام، دیگر امیدی به عمر خود ندارم و از عمرم دست شستم.

هوش مصنوعی: دل من به من گفت که عمرم چه ارزشی دارد، تو چرا بر من منت می‌گذاری؟ تو خود چندان در این دنیا هستی و من چقدر طول می‌کشم.

هوش مصنوعی: اگر پادشاهی که از لطفش به ما می‌رسد، احسانی کند، شاید این احسان ما را از غم و اندوه دور کند؛ اما اگر این احسان به شکل منت و خفت باشد، برای ما خوشایند نخواهد بود و آن را به مانند طلا که نشانی از ارزش و زینت دارد، نمی‌پذیریم.

هوش مصنوعی: او که کمرش به خدمت من بسته نیست، به من تاج خرد بخشیده است. خودت فکر کن اگر به او بپیوندم، چه چیز دیگری به من خواهد داد.

هوش مصنوعی: عشق می‌گوید: با راز من رقابت کن و فرصت را غنیمت بشمار. نه به بی‌تابی رو و نه از عشق دوری کن، وگرنه پشیمان و ناراحت خواهی شد.

هوش مصنوعی: تمام پادشاهان، خدمتگزارانشان را مورد ستایش قرار داده و خوشحال بودند، اما من تنها به خاطر خرسندی خداوند، تحمل خشم او را بر عهده دارم.

هوش مصنوعی: دیروز در حالت خمارم گذشت و نشئه در دوستانم جاری شد. پس زود بیا و برایم می سرخ رنگی بیاور که شبیه شراب خوشبو باشد.

هوش مصنوعی: بیا با هم دمی را سپری کنیم و جامی پر از شادی و آرامش بیاشامیم تا نشان دهیم در نهایت به چه حالتی خواهیم رسید، حالتی که مانند مست‌ها به آن فکر می‌کنند و سوال می‌پرسند.

هوش مصنوعی: من را از خواب ناز بیدار نکنید، زیرا من بسیار سخن می‌گویم. اگر دنیای من پر از طوطی‌ها باشد، حتی اگر تعداد آن‌ها زیاد شود، شیرینی من کمی کاهش نمی‌یابد.