هوش مصنوعی: تا کی باید به خاطر بی‌حالی و بی‌دلی‌ام ناله و فریاد کنم؟ چه مدت دیگر باید به خاطر غم‌های زندگی خود را پژمرده و ناامید جلوه دهم؟

هوش مصنوعی: دل من به خاطر غم و اندوه درونم می‌سوزد، همچون شعله‌ای درخشان. تا کی می‌توانم این آتش را پنهان کنم؟

هوش مصنوعی: چند بار باید از دوست آزاری بکشی و به خودت آسیب بزنـی؟ من که دل شکسته‌ام، برای جانم ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای محبوب من، به عشق تو می‌گرزم و هم‌چون اسیران، دردم را فریاد می‌زنم. تا چه زمانی می‌توانم از این درد فریاد کشیدن را پنهان کنم؟

هوش مصنوعی: وقتی فکر تو مانند سحر به سمت من بیاید، ای ماه، هنگامی که از امواج خون می‌گذرد، مخصوصاً که بخواهم خون بفشانم.

هوش مصنوعی: از شدت غم، دل‌هامان به سنگی تبدیل می‌شود و حتی نه سنگ و آهن هستیم، بلکه آتش از وجود ما متصاعد می‌شود زمانی که درباره‌ی این درد و غم صحبت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ای تبریز، شهری که با شمس دین پیوندی عمیق داری، مانند دوستی که دور قمر است، اگر بخواهم با تو رابطه‌ای استوار برقرار کنم، حاضرم این کار را انجام دهم.