هوش مصنوعی: ای نور در دل، بیا که هدف و مقصود اصلی همین است، بیا.

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که زندگی ما در دستان توست، پس بر بندگانت سخت نگیر و بیا.

هوش مصنوعی: ای عشق، ای محبوب! از بی‌نیاز بودن و کبر دست بردار و بیا.

هوش مصنوعی: ای سلیمان، صاحب پرندگان، به یاد داشته باش که باید هنگام جستجو و بررسی، به دقت توجه کنی و پیگیری کنی.

هوش مصنوعی: ای دوستِ گرامی که در محبت و وفاداری جلوتر از دیگران هستی، بیا و نزد من بیا.

هوش مصنوعی: در میان فاصله‌ها، ارواح به ناله درآمده‌اند و نی دوباره به صدا درآمده است، ای بازگشته! بیا.

هوش مصنوعی: عیب‌پوشی کن و خوبی را نثار کن، این‌گونه است رفتار جوانمرد.

هوش مصنوعی: این شعر اشاره به دعوت به بازگشت به فرهنگ و زبان فارسی دارد. در آن از شخصی خواسته می‌شود تا بیاید و مهربانی و خدمت را به دیگران ارائه دهد. این دعوت می‌تواند به معنای همبستگی و همکاری در جامعه نیز برداشت شود.

هوش مصنوعی: وقتی تو بیایی، همه چیز رونق و گشایش می‌یابد و وقتی که نیایی، همه چیز ساکت و بی‌حالت می‌شود. بیا و با حضورت زندگی را شکوفا کن.

هوش مصنوعی: ای عرب بزرگ با سرزمین ها و فرهنگ های مختلف، تو با یاد خود عشق و شوق را در دلم زنده می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای درونم، به من نزدیک‌تر شو؛ تو همان هستی که وجود و بادی که مرا فرا می‌خواند، هستی.

هوش مصنوعی: ای ماهی بدون مرز، به سرزمین‌ها نور می‌بخش و آنان را به سوی خود جذب کن.

هوش مصنوعی: تو مانند خورشیدی هستی که وقتی نزدیک می‌شوی، بر بندگانت می‌تابی و به آن‌ها نزدیک می‌شوی.