هوش مصنوعی: ای عمر، ای یگانه در درجات کمال، اندوه بر من نازل شده است، ای پشتیبانم، بیا و بر سر من فرود آ.

هوش مصنوعی: به چند و چون های عاشقانه و سخن‌های بیهوده اهمیت نده و خود را بزرگ کن تا بتوانی در دو جهان به مانند عشق جاودانه بمانی.

هوش مصنوعی: ای فرج، ماه مجلس، چهره‌ات مانند ماه کامل است و لب‌های تو مانند شراب حلال می‌باشد.

هوش مصنوعی: چند بار باید به خاطر دوری و فراق رنج بکشی، به ویژه که فراق می‌تواند تو را به شدت از پا درآورد و از پرواز بازبدارد.

هوش مصنوعی: ای جانم، دریای وفا، رنگ تو مانند روشنایی خلوص است. عمرت، اگر تقوا نبودی، باید گفت: ای صاحب جلال!

هوش مصنوعی: ای واژه‌های بی‌جا، ای ناتوانی‌های فکری، وای بر درد و رنجی که از جدایی یار به وجود می‌آید. چه مدت می‌تواند این غم و اندوه را تحمل کرد؟

هوش مصنوعی: دل انسان‌ها با عشق شاد و سرمست می‌شود و در پی آنجاهایی را درک می‌کند که قابل دیدن نیستند، تو دارای خیال‌های لطیفی هستی.

هوش مصنوعی: من او را صدا می‌زنم و از ناتوانی‌اش خبر ندارم، تا اینکه او را از ظلم و عواقب سخت آن بترسانم.

هوش مصنوعی: روح‌هایشان وارد می‌شود و سایه‌هایشان نشسته‌اند، در نشستی که در آن جام‌های سنگین وجود دارد.

هوش مصنوعی: همه سؤال‌ها و جواب‌ها از اوست و من مانند ربابی هستم که او با شتاب بر آن زخمه می‌زند تا بگوید که ناله کن.

هوش مصنوعی: ترازویمان درست می‌شود، نغمه‌هایمان زیباتر می‌شود و غم‌هایمان از بین می‌رود، تو به شدت در کارها جدی هستی.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای صدای دلنشینی به گوش می‌رسد و لحظه‌ای دیگر صدای کمکی و نجات بخش به وجود می‌آید. آن شخص خوشرفتار در وصف حال من و دیگران صحبت می‌کند.