شعر احمر: موی سرخ
رنگ اسمر: رنگ گندگون

تفسیر ابیات ۴ الی ۷:

در نعت حضرت محمد (ص) مولانا می‌فرماید:
 ذات احدیت بر صورت حضرت مصطفی نمایان شده است. و آن جمال فنا شده در وجود الله همچون‌ رخ نرگس روز محشر را به یاد می‌آورد (روز محشر همان زمانی است که انسان به وجود لایزال الهی زنده می‌شود).
هر زمان که به خلق رو می‌نمایاند، خداوند   صدها در رحمت خود را می گشاید.
چون جمال حضرت محمد در ذات باریتعالی فنا شد، تمامی عالم وجود را الله اکبر فراگرفت. 

این غزل را افلاکی در مناقب‌ العارفین در پی دو حدیث نبوی می‌آورد که بنابه نقل او، مولانا آن‌ها را برای اصحاب خود شرح می‌کرده است:

ما رَأَیتُ ٱللّهَ إلّا بِلِباسٍ أَحمَر

و

ما رَأیتُ رَبّی إلّا وَفی حُلَّةٍ حَمراء

هر دو حدیث ــ‌که البته بنده در مجامع حدیثی اثری از آن‌ها نیافتم‌ــ کم‌وبیش چنین معنایی دارند: «خدا را تنها با جامه‌ای سرخ دیدم.»

ضمناً به نظر می‌رسد جهت حفظ صحت وزن، مصرع آخر را باید چنین خواند:

عالَم بِگِرِفت، اَللَّهْ اَکبَر