هوش مصنوعی: کی می‌تواند در آسمان دور از دسترس، ستاره‌ای باشد که در این ماه روشن به دام افتاده است؟

هوش مصنوعی: آدمی از سردرگمی در باور و بی‌باوری آشفته شده است، به طوری که وقتی در برابر او می‌گوید که چیزی را قبول دارد، در حقیقت چیزی را انکار می‌کند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس دل شاد و زنده‌ای را که به خاطر عشق و جان‌بازی، جانش را در خطری قرار داده باشد، نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: من متوجه شدم که اگر کسی چیزی را نبیند، دلیلش این است که من آن را به او نشان داده‌ام.

هوش مصنوعی: علم و کار من فقط باید مورد قبول او باشد؛ ای من، از هر چیزی جز این، بیزارم.

هوش مصنوعی: اگر در خواب شب را ببندم، آن شاه به من وصل و بخت را بیدار می‌کند.

هوش مصنوعی: این ارتباط و پیوند از هزار خواب شیرین و زیبا بهتر است، پس بیدار نشو و به یاد آن نجام نبر.

هوش مصنوعی: این کودک که در حال گریه است، نمی‌داند در دل‌ها چه احساسات و نشانه‌هایی وجود دارد.

هوش مصنوعی: او بی‌خبر از حال خود گریه می‌کند، اما در حقیقت، در عمق وجودش جوششی از احساسات قوی و شیرین جاری است.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌دانی که گریه‌ات چه تأثیری دارد، بدان که همین گریه‌ات می‌تواند بهشت و نهرها را به وجود آورد.

هوش مصنوعی: امشب صدای جشن و شادی حکومتی در ده ما طنین‌انداز است و پادشاه و رهبران در اینجا حضور دارند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که هیچ‌چیز نمی‌تواند خواب را ترک کند یا آرامش را به صبح زیبا و دلنشین برساند. خواب و آرامش از هم جدا نمی‌شوند و زیبایی صبح به تنهایی نمی‌تواند احساسات عمیق را تحت تأثیر قرار دهد.