غزل قصیده‌ای زیبا از عشق، عشق جلال دین به پیر خود شمس و توضیح این عشق خاص که با هر گونه تعاریف دیگر از عشق که یک سوی آن بیرون از زندگی‌ و انسان است تفاوتی اساسی‌ دارد بطوریکه فریاد الله اکبر از نهاد آدمی و از حیرت بزرگ او بر می‌‌آورد که این چگونه عشق عظیمی‌ است که هر دو سر آن انسان است بی‌ آنکه از نوع عشقی‌ زمینی و جسمانی باشد
مانند قصیده با مقدمه‌ای شیرین از توصیف یک ماجرا و یا زیبائی طبیعی سخن آغاز می‌‌شود، یک ناز و نیاز و یک تعقیب و گریز عاشقانه که ویژه عشقی‌ جسمانی‌ میان دو انسان است که بی‌ شک با سبقه‌ای واقعی‌ نیز توأمان بوده است و شاعر نیز تلاش می‌‌کند آنرا تا حد تمنای بوسیدن زورکی به استعاره در آورد تا گستاخی کلام را در بلاغت و رسایی ژرفای کشش و علاقه خود به حد اعلی برساند
و سخن به آنجا می‌‌کشد که جلال دین آشنایی خود با شمس را به زنده شدن نقشی بر کاغذ تشبیه می‌‌کند و خود را تمامی محو و فنا در او می‌‌بیند و در این سخن هم حقیقت و هم واقعیت نهفته است بطوری که شمس می‌‌گوید نیازی به گفتن نیست و تا وقتی حرف می‌‌زنی چون برفی روی گل را می‌‌پوشانی ولی مگر کسی‌ می‌‌تواند به این حالت شگرف برسد و آن را بیان نکند
ولی راز همین است که بتوانی صبر کنی یعنی‌ این حالت را در خود نگاه داری بی‌ آنکه آن را به حرف مبدل سازی، آن موقع است که جان تو درخشیدن می‌‌گیرد و وجود تو نور افشانی می‌‌کند چون طلای خالص و همه از آن برخوردار می‌‌شوند وقتی به تو نگاه می‌‌کنند و سخن ترا می‌‌شنوند
می‌ گوید که می‌‌ترسم آن گوهری که از دیدن تو در چشم من نشسته است از بین برود که برای من همان بس و کافی‌ است
شمس پیامی دیگر می‌‌دهد و آن این است که این عشق از بین رفتنی نیست تو همیشه از من برخورداری و این باغ همیشه میوه می‌‌دهد و تا ابد ادامه خواهد یافت