از راز‌های بزرگی که جلال دین با همه در میان می‌‌گذارد این است که هر چیزی دو نیمه دارد از دو جنس متفاوت که به دو جای متفاوت وصل ا‌ند اما خوش آنکه این دو را یکی‌ ببیند و این را چشمه و معدن آن دیگری
که اگر اینگونه شادی و شیرینی‌ هستی‌ را تجربه کند، نوری در او پیدا می‌‌شود که با آن نور آنگونه می‌‌بیند که در این غزل زیبا توصیف آن می‌‌شود به خصوص شمس را و هم چنین جلال دین را و خود را و یگانگی را

فنا برای جلال دین مرحله‌ای است که انسان دوست عزیزی پیدا می‌‌کند که در او خودش را می‌‌بیند و می‌‌داند که او هم خودش را این گونه می‌‌بیند یعنی‌ وجود فردی از میان می‌‌رود و وجودی نو پدید می‌‌آید این تجربه یگانه‌ای است که پیش از آن نبوده و شاید پس از آن نیز تکرار نگردد