هوش مصنوعی: خدا ما را به چه منظور آفرید؟ برای اینکه دیوانگان را به شور و هیجان بیاورد، در حالی که او خود دیوانگان را به زنجیر می‌کشد و دیوانگی‌شان را بیشتر می‌کند.

هوش مصنوعی: ای عشق ناز و شیرین، تو با شور و شوق خود، جانم را در شادی و نشاط کشانده‌ای. بیا هر شب نیمه شب بر سر جان بی‌خبر و سرمست من بیایی.

هوش مصنوعی: در این دنیا، ما چگونه می‌توانیم از این عشق رهایی یابیم، در حالی که عشق مانند اسبی در آسمان بر سر ما نشسته است؟ ما همچون عاشقان در سرگردانی و تلاطم هستیم.

هوش مصنوعی: ای عشق، تو از من خون می‌مکشی و آرامش و قرارم را از من گرفته‌ای. من از فتنه‌های روز و شب‌های تو پنهان شده‌ام همانند سحر که در خفا است.

هوش مصنوعی: اگر در لطف الهی به پیدا و ناپیدا می‌روم، چطور می‌توانم در جان خود پنهان شوم؟ اگر در نیستی و عدم سرگردان شوم، تو به من نظر داری و مرا مشاهده می‌کنی.

هوش مصنوعی: تو که ما را از وجودی که نداشتیم شناخته‌ای، نی که از عدم به‌وجود آمده‌ای. ای موجودی که تمام وجودهای ناپیدا در تو جمع شده‌اند، ای کسی که درهای عدم را برای ما گشوده‌ای.

هوش مصنوعی: وجود تو شاد و سرشار است و خاموشی جهان در تسلط توست. هر دو به تو وابسته‌اند و فرمان‌بردار تو هستند.

هوش مصنوعی: خانه را خراب کن، حکیم را دیوانه کن و آن شراب را در پیاله بریز تا هر دو از خطرات دور شوند.

هوش مصنوعی: ای عشق، تو چه توانمندی! مستی تو جان را سالم می‌سازد. بشنو سلام مست خودت را، مبادا دل را مانند سنگ بی‌تحرک نگه‌داری.

هوش مصنوعی: وقتی که دست او را شکسته‌ای و خواب او را گرفته‌ای، حالا خمار و مست را بشکن و از کنار کوی مستان بگذر.