بدون شک یکی از بلندترین نکته هایی که در مثنوی اومده این چند بیته عقل راه ناامیدی کی رود
عشق باشد کان طرف بر سر دود
لاابالی عشق باشد نی خرد
عقل آن جوید کزآن سودی برد
ترک تاز و تن گداز و بی حیا
در بلا چون سنگ زیر آسیا
سخت رویی که ندارد هیچ پشت
بهره جویی را درون خویش کشت
پاک میبازد نباشد مزدجو
آنچنان که پاک میگیرد زهو
میدهد حق هستیش بی علتی
می سپارد باز بی علت فتی
که فتوت دادن بی علتست
پاکبازی خارج هر ملت است
زانک ملت فضل جوید یا خلاص
پاک بازانند قربانان خاص

نی خدا را امتحانی میکنند
نی در سود و زیانی میزنند