هوش مصنوعی: پاسبان خوابش برد و دزد با آرامش وسایل را برد و لباس‌ها را زیر هر خاکی پنهان کرد.

هوش مصنوعی: صبح شد و کاروان بیدار شد. دید که بار و وسایل و شترها رفته‌اند.

هوش مصنوعی: پس به او گفتند: ای حارس، بگو که این لباس و این وسایل چه شد؟

هوش مصنوعی: دزدها در پوشش لباس‌هایمان وارد شدند و با سرعت چیزهای من را از جلویم بردند.

هوش مصنوعی: جمعیت به او گفتند: ای کسی که مانند تلی از شن هستی، پس تو چه کار می‌کردی، ای مرد خاکی؟

هوش مصنوعی: او گفت که من تنها هستم، در حالی که آن‌ها گروهی هستند که با سلاح و شجاعت و افتخار آماده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر در جنگ به پیروزی امیدی نداری، با صدای بلند فریاد بزن تا ای بلندمرتبه‌ها به یاری‌ام بیایید.

هوش مصنوعی: در آن لحظه کارد را نشان دادند و گفتند که اگر ساکت نشوی، بی‌پروا تو را می‌زنیم.

هوش مصنوعی: در آن زمان به خاطر ترس، سکوت کرده بودم، اما الان با صدای بلند فریاد می‌زنم و ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: در آن زمان که نفسی می‌کشم، با تمام وجود خود این کار را انجام می‌دهم و اکنون هر زمان که بخواهی، می‌توانم فریاد بزنم یا ناله کنم.

هوش مصنوعی: وقتی عمرت به پایان برسد، شیطان مایه رسوایی و بی‌حالی خواهد شد و تنها دعا و طلب آمرزش می‌تواند به کمکت بیاید.

هوش مصنوعی: هرچند که ممکن است حالا صدا و حنین بی‌طعم و بی‌مزه به نظر برسد، اما غفلت از آن، حتی بی‌طعم‌تر و خطرناک‌تر است.

هوش مصنوعی: این بیت می‌گوید که افرادی که بی‌ارزش و بی‌نمک هستند، نیز می‌نالند و از حالِ خود شکایت می‌کنند. مخاطب به کسی اشاره می‌کند که مقام و عزتی دارد و او را دعوت به توجه به این افراد ذلیل می‌کند.

هوش مصنوعی: ای خدا، آیا ممکن است که تو توانایی داشته باشی در زمانی که نیاز است، چیزی از ما را از دست بدهی یا از ما دور کنی؟

هوش مصنوعی: ای شاه، بر آنچه که از دست رفته‌اند داغی نگذارید، زیرا خواسته‌گان از قدرت تو در گمراهی خواهند بود.