هوش مصنوعی: دزد به شحنه (پلیس) گفت: ای پادشاه، من بر اساس همان حکمی که از سوی خداوند صادر شده، این کار را انجام دادم.

هوش مصنوعی: شحنه به من گفت که کاری که من انجام می‌دهم، حقی است، ای چشمان روشن من.

هوش مصنوعی: اگر کسی از دکانی تربت بگیرد، باید بدانید که این از اراده خداوند است، ای فرد خردمند.

هوش مصنوعی: اگر بر سرش چند مشت بکوبی، ای جوان، این کار به حکم حق است که او را اینجا نباید به بازی بگیری.

هوش مصنوعی: اگر عذر و بهانه‌ات کم‌ارزش باشد، مثل اینکه در یک بازار کم‌فروشی بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: وقتی به بهانه‌ای به کسی اعتماد می‌کنی، مثل این است که خود را به آغوش خطر بزرگی می‌سپاری.

هوش مصنوعی: ای سلیم، از چنین عذری، خون، مال و زن را به باد دادی و به هر چیزی بی‌ارزش تبدیل کردی.

هوش مصنوعی: هر کس که در برابر زیبایی و خاصیت‌های تو قرار گیرد، به ناچار برای خودش عذری می‌تراشد و مجبور می‌شود که از تو دفاع کند.

هوش مصنوعی: اگر حکم حق از تو عذرخواهی کند، به یاد بگیر و حکم من را صادر کن.

هوش مصنوعی: من آرزوها و خواسته‌های زیادی دارم، اما به خاطر ترس و احترام به شرایط، نمی‌توانم به آن‌ها دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: پس لطف کن و عذر مرا بپذیر، و به من آموزش ده تا از دست و پایم گره‌ها را باز کنم.

هوش مصنوعی: تو انتخاب کرده‌ای کاری را که من نیز در آن آزاد هستم و می‌توانم به آن فکر کنم.

هوش مصنوعی: ای کدخدا، اگر تو این شغل را از میان شغل‌ها انتخاب کرده‌ای، پس باید به خوبی از عهده‌ی آن برآیی.

هوش مصنوعی: وقتی که زمان تنفس و زندگی فرا برسد، تو اختیار و قدرت را در دستانت خواهی دید، حتی اگر بیست نفر دیگر در کنار تو مرده باشند.

هوش مصنوعی: زمانی که محبوبت یک دانه از محبتش را به تو هدیه می‌دهد، جنگی در درونت آغاز می‌شود و قدرت انتخاب را در وجودت بیدار می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که نوبت شکرگزاری نعمت‌ها می‌رسد، دیگر اختیاری در کار نیست و تو کمتر از یک سنگ هستی.

هوش مصنوعی: دوزخ را می‌توان این‌گونه توجیه کرد که در این گرمای سوزان، من را مستحق عذر دانسته باید.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به اندازه تو دلیل و برهانی نداشت، و کسی نتوانست تو را از چنگال بدی‌ها رها کند.

هوش مصنوعی: پس به حکم این قاضی که بر جهان حاکم است، وضعیت آن عالم هم به وضوح مشخص گردید.