هوش مصنوعی: سپس به سرعت به سمت خر رفت و گفت: "ای خر، از تو چنین دوستی بپرheز."

هوش مصنوعی: ای ناجوانمردان، من چه گناهی مرتکب شدم که مرا به دست اژدها سپردید؟

هوش مصنوعی: چه چیزی باعث دشمنی تو با من شد غیر از زشتی درونت، ای سرسخت؟

هوش مصنوعی: اگر همچون زنبور عسل به کسی آسیب برسانی، او از تو هیچ دردی نخواهد کشید؛ زیرا تو هنوز به مرحله‌ای نرسیده‌ای که بتوانی به او زحمت و عذابی برسانی.

هوش مصنوعی: شاید او مانند دیوی باشد که دشمن جان ماست و ما از زحمت او هنوز آسیب ندیده‌ایم و چیزی از ما کم نشده است.

هوش مصنوعی: در واقع، دشمن حقیقی جان انسان، خوشبختی اوست که از آسیب دیدن او ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: هر کسی در پی خود ویژگی‌ها و خصلت‌های زشتش را به همراه دارد و نمی‌تواند آن‌ها را پنهان کند.

هوش مصنوعی: زیرا طبیعت فاسد او بدون هیچ دلیل و توجیهی به سمت ظلم و ستم کشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: هر بار که صدایت را می‌شنوم، مثل این است که تو را به یک مکان مهم و ویژه دعوت می‌کنم.

هوش مصنوعی: در جایی حوض آبی وجود دارد و چشمه‌ها به آن می‌ریزند، آب از حوض به پایین سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: انسان را با وجود تمام پیام‌ها و تفکرات عمیقش، آن شیطان فریبنده در آشفتگی و بی‌نظمی فرو می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر کسی بی‌گناه باشد و از گذشته‌اش آسیبی به او نرسد، در واقع او در خطر نخواهد بود.

هوش مصنوعی: گفت: روباه به آن جادوگر سحرآمیز بود که تو را در چشم آن شیر نشان داد.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌بودی، من از تو بی‌نوا‌ترم، چون همیشه در غم و اندوه زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر چنین جادویی بسازی، هر کسی که به شکم‌خواری و طمع‌کاری شهرت دارد، به آنجا هجوم خواهد آورد.

هوش مصنوعی: در یک دنیای بی‌پناه و درختان بلند و ارزشمند، آیا بدون جادو و افسون، گیاهان و سبزه‌ها باقی می‌مانند؟

هوش مصنوعی: من تو را خواستم تا درسی به تو بدهم؛ اگر چنین هول و وحشتی را ببینی، نترس.

هوش مصنوعی: اما یادگیری تو از یاد رفت، زیرا که من در حال غرق شدن در دل‌سوزیت بودم.

هوش مصنوعی: من تو را در حالی دیدم که گرسنه و بی‌پنا‌ه بودی و برای کمک به تو عجله می‌کردم.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌خواستم با تو دربارهٔ طلسم و معانی‌اش صحبت کنم، به تو می‌گفتم که آنچه می‌بینی تنها یک خیال است و وجود واقعی ندارد.