هوش مصنوعی: مدت نسبتا طولانی گذشت و هفت مرد در کنار هم نشسته بودند و به یزدان یکتا و بی‌همتا فکر می‌کردند.

هوش مصنوعی: من به تماشای آن هفت پهلوان نشسته‌ام و می‌خواهم بدانم که تا چه زمانی در این دنیا خواهند بود و چه چیزهایی را در اختیار دارند.

هوش مصنوعی: وقتی به نزدیکی آنان رسیدم، از دور به آن‌ها سلام کردم.

هوش مصنوعی: مردم از من پرسیدند، که پاسخ آن سلام چیست، ای دقوقی، که مایه افتخار و نشانه بزرگی هستی.

هوش مصنوعی: گفتم حالا که مرا شناختند، چرا قبل از این به من توجه نکردند؟

هوش مصنوعی: از درون من، احساسات و افکارم را درک کردند و بلافاصله به یکدیگر نگاه کردند و متوجه شدند که به کجا می‌روند.

هوش مصنوعی: پاسخ خوشحال‌کننده‌ای به من دادند که ای عزیز، این لباس را بپوش که الان بر تو هم مناسب است.

هوش مصنوعی: دل کسی که در حیرت و تفکر درباره خداوند است، چگونه می‌تواند رازهای پنهانی را از او مخفی کند؟

هوش مصنوعی: گفتم اگر به عمق حقیقت‌ها پی ببرند، چون فقط با نام و ظواهر آشنا هستند، نمی‌توانند به درک واقعی آنها برسند.

هوش مصنوعی: اگر کسی از مقام و شناخت ولی الله (ولی الهی) سخن بگوید و این مقام را در عالم غیب بداند، بدان که این شناخت ناشی از عمیق فکر کردن و فهمیدن است، نه از بی‌خبر بودن و نادانی.

هوش مصنوعی: پس از آن گفتند ما آرزوی پیروی از تو، ای دوست پاک را داریم.

هوش مصنوعی: گفتم بله، اما یک زمانی وجود دارد که من با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنم و از تو دور هستم.

هوش مصنوعی: برای آنکه به حلی دست یابیم، ابتدا باید به گفت و گوهای بی‌آلایش بپردازیم؛ چرا که از این گفت و گوها، میوه‌ای والا و نیکو به بار می‌آید.

هوش مصنوعی: دانهٔ مغزدار با زمین تاریک گفت‌وگویی کرد و از رحمت و نیکی صحبت کرد.

هوش مصنوعی: انسان باید تمام تعلقات و ویژگی‌های خود را مانند رنگ و بوی خاص از بین ببرد تا در نهایت به یک حالت خالص و بی‌تعصب برسد.

هوش مصنوعی: پس از آنکه تمام وجود او در اختیارش قرار می‌گیرد، دیگر هیچ نشانی از محدودیت باقی نمی‌ماند و او به طور گسترده‌ای پیشرفت کرده و بر مرکب فعالیت‌های خود مسلط می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که انسان از اصل و هویت واقعی خود دور می‌شود، مانند کسی که در حال بی‌خودی است، به تدریج از شکل ظاهری خود فاصله می‌گیرد و به معنای عمیق‌تری پی می‌برد.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که وقتی آمدن فرمانی از جانب تو را می‌بینند، دل‌ها از سر آن فرمان دور می‌شود. به عبارتی، با شنیدن فرمان تو، افراد باید توجه و تمرکز خود را بر روی آن بگذارند و از مسائل بی‌ربط دور شوند.

هوش مصنوعی: مدتی با آن گروه خاص گذراندم و وقتی به خودم توجه کردم، احساس کردم که از خودم جدا شده‌ام.

هوش مصنوعی: در همان لحظه‌ای که زمان به پایان می‌رسد، جان از قید و بند آزاد می‌شود؛ زیرا زمان، حتی جوانان را نیز به پیری سوق می‌دهد.

هوش مصنوعی: همه تغییرات و رنگ‌ها ناشی از زمان است و تغییراتی که در زمان به وجود می‌آید، از آن ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که از لحظه‌ای خاص بیرون بروی، دیگر هیچ راز و حرمتی باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: زمان از عدم وجود خود مطلع نیست، زیرا در آن سمت تنها سردرگمی و حیرت وجود دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی در این دنیا به نوعی خاص و مشخص محدود شده است و نمی‌تواند به راحتی از آنجا فرار کند یا تغییر مکان دهد.

هوش مصنوعی: جزئیات مربوط به هر مزرعه یا باغ ورزشی تنها به دستور و هدایت کارشناس مربوطه بستگی دارد و بدون راهنمایی او، نمی‌توان به نتیجه مطلوب دست یافت.

هوش مصنوعی: اگر کسی از آرزوهای خود منحرف شود و به خواسته‌های دیگران درباره خودش توجه کند، در واقع خودش را در قید و بند دیگران گرفتار خواهد کرد.

هوش مصنوعی: در دوران آخرالزمان، خوش حالی و آرامش در چنگ کسی خواهد بود که در این شرایط نامساعد، چیزی را به دست بیاورد و به جلو ببرد.

هوش مصنوعی: اگر حافظان و نگهبانان را نمی‌بینی، ای شخص با استعداد، توجهت را به سرنوشت خود که خارج از کنترل توست معطوف کن.

هوش مصنوعی: تو خودت آزادی را انتخاب می‌کنی و دست و پاهایت را برای رفتن باز می‌گذاری، پس چرا خود را زندانی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: شما به زیبایی طوری در برابر حافظ رفتار کرده‌اید که خود را منصرف کرده و تهدیدهای نفس را نادیده گرفته‌اید.