در این داستان، اَستر نـُمایانندهء آدمی ست که در مـَـنـیـت گرفتار و فرا تر از چارچوب عقلانیت و منافع ایدئولوژیکی و دنیوی خویش؛ نمی تواند واجد ِدراکی سپهری بوده و از معرفت ِتمامیت ِوجودی برخوردار باشد. در مقابل، شتر دیده و بصیرتی جهان-شمول و فراگستر دارد که همانا نـُمایاننده عارفان بیدار-دل و زنده به عشق می باشد.
استر گفت چشم من ز تو روشن‌ترست و از منظرگاهی بلند می نگرم و مابعد مِاجرا ها را می بینم؛ در حالیکه تو بخاطر ذهنیت و گرفتار بودن در دام ِافکار و هویت های کاذب؛ چند قدم جلو تر از پیش ِپای خود را نتوانی دیدن.

این داستان در دفتر پنجم نیز هست با بیانی دیگر.
اشتری را دید روزی استری
چون که با او جمع شد در آخوری‌
گفت من بسیار می‌افتم به رو
در گریوه و راه و در بازار و کو
خاصه از بالای که تا زیر کوه
در سر آیم هر زمانی از شکوه‌
کم همی‌افتی تو در رو بهر چیست
یا مگر خود جان پاکت دولتی است‌
در سر آیم هر دم و زانو زنم
پوز و زانو ز آن خطا پر خون کنم‌
کژ شود پالان و رختم بر سرم
و ز مکاری هر زمان زخمی خورم‌
همچو کم عقلی که از عقل تباه
بشکند توبه به هر دم در گناه‌
مسخره‌ی ابلیس گردد در زمن
از ضعیفی رای آن توبه شکن‌
در سر آید هر زمان چون اسب لنگ
که بود بارش گران و راه سنگ‌
می‌خورد از غیب بر سر زخم او
از شکست توبه آن ادبار خو
باز توبه می‌کند با رای سست
دیو یک تف کرد و توبه‌ش را سکست‌
ضعف اندر ضعف و کبرش آن چنان
که به خواری بنگرد در واصلان‌
ای شتر که تو مثال مومنی
کم فتی در رو و کم بینی زنی‌
تو چه داری که چنین بی‌آفتی
بی‌عثاری و کم اندر رو فتی‌
گفت گر چه هر سعادت از خداست
در میان ما و تو بس فرق‌هاست‌
سربلندم من دو چشم من بلند
بینش عالی امان است از گزند
از سر که من ببینم پای کوه
هر گو و هموار را من توه توه‌
همچنان که دید آن صدر اجل
پیش کار خویش تا روز اجل‌
آن چه خواهد بود بعد بیست سال
دید اندر حال آن نیکو خصال‌
حال خود تنها ندید آن متقی
بلکه حال مغربی و مشرقی‌
نور در چشم و دلش سازد سکن
بهر چه سازد پی حب الوطن‌
همچو یوسف کاو بدید اول به خواب
که سجودش کرد ماه و آفتاب‌
از پس ده سال بلکه بیشتر
آن چه یوسف دیده بد بر کرد سر
نیست آن ینظر بنور اللَّه گزاف
نور ربانی بود گردون شکاف‌
نیست اندر چشم تو آن نور رو
هستی اندر حس حیوانی گرو
تو ز ضعف چشم بینی پیش پا
تو ضعیف و هم ضعیفت پیشوا
پیشوا چشم است دست و پای را
کاو ببیند جای را ناجای را
دیگر آن که چشم من روشن‌تر است
دیگر آن که خلقت من اطهر است‌
ز انکه هستم من ز اولاد حلال
نه ز اولاد زنا و اهل ضلال‌
تو ز اولاد زنایی بی‌گمان
تیر کژ پرد چو بد باشد کمان‌