دانشی باید که اصلش زان سر است چون که هر اصلی به فرعش رهبر است پس ما باید دنبال علمی رویم که ریشه در عالم معنا داشته باشد چرا که این عالم مادی سایه ای از آن حقیقت بیش نیست و در جایگاه فرعی قرار دارد و جایگاه اصل مختص علم حقیقی است البته این به معنای نفی علوم مادی نیست بلکه باید به این علوم هم در پرتو علم معنوی پرداخت تا از انحرافات مصون بماند

آرش جان می توانی توضیحی بدهی در مورد اینکه چگونه ”باید به این علوم در پرتو علم معنوی پرداخت“ و همچنین آن حقیقت که عالم مادی سایه ی ان است چیست ؟
ممنون می شوم

درود،درباره سوال اولتون باید بگم که هدف و نیتی که شما از کسب هر علمی دارید میتواند تعیین کننده جهت آن باشد شاید دو دانشجو هر دو سر یک کلاس بنشینند ولی یکی از آن علم درست و دیگری در راهی ناشایست استفاده کند اینکه کدام راه درست هست را باید از طریق علم معنوی تشخیص دهیم میبنید که این دو چقدر زیبا به هم مرتبط میشوند اما پرسیدید آن حقیقت چیست در متن هم اشاره کردم که منظور همان عا لم معناست توضیح کامل درباره آن در اینجا نمیگنجد ولی اگر به این موضوع علاقه مندید توصیه میکنم تمثیل غار افلاطون را به دقت مطالعه نمایید

آرش ،
بدین قرار افلاتون را سر دسته روان گسیختگان می دانید.

چون لب جو نیست مشکا لب ببند
بی لب و ساحل بدست این بحر قند
مولانا میگوید وقتی لبها جوینده و پذیرای این شهد و شکر نیستند پس بهتره لب فرو بندم چرا که این دریای قند بدون بدون ساحل و لب پذیرای قند مانده است و مولانا نمی خواهد این دریای قند را به هدر دهد پس لب فرو می بندد تا وقتی دیگر

لا مکانی که درو نور خداست
ماضی و مستقبل و حال از کجاست
ماضی و مستقبلش نسبت به توست
هر دو یک چیزند پنداری که دوست
و مولانا چقدر زیبا بیان میکند آن لا مکان یا به قولی فضای بی نهایت یکتایی و یا همان بهشت موعود را که اگر از بند زمان رها شده و تسلیم و پذیرنده اتفاق این لحظه بدون مقاومت و قید و شرط شویم آن لامکان دور از دسترس نخواهد بود .ماضی و مستقبلش نسبت به ماست چرا که ما همواره یا در گذشته زندگی میکنیم و یا در آینده و هیچگاه زندگی را از این لحظه نمیخواهیم . اگر آن چیزها را در گذشته بدست آورده بودم اکنون دارای زندگی بودم و اگر این چیزها را بدست آورم صاحب زندگی و خوشبختی خواهم شد و راز بی قراری و عدم آرامش انسان درد طول حیات همین مسئله مهم است چرا که انسان وابسته و اسیر همین اتفاقات و هیجانات کاذب در گذشته ، حال و آینده میباشد و به همین دلیل احساس رضایت و خوشبختی از ما دور میشوند حتی اگر در زندگی مادی موفق و ثروتمند شویم مگر اینکه اتفاقات روی زندگی ما اثر نگذارند و با هیچ چیز این جهان مادی هم هویت نشویم و از آنها تاثیر نگیریم.
موفق و پایدار باشید

با آرش خان موافقم

در اواخر این مثنوی مشخصه که حضرت به حالت وجد رسیده

چونک واگردید گله از ورود

پس فتد آن بز که پیش آهنگ بود

پیش افتد آن بز لنگ پسین

اضحک الرجعی وجوه العابسین

(برنده ان کسی است که آخر می‌خندد)

در بیت ۵۲ تا ۵۴ مولانای جان نکته ی قشنگیو بیان میکنه ، در بیت ۵۲ بیان میکنه که اون کسی که قران رو افسانه ی گذشتگان خوانده از روی نفاق و دورویی اینو گفته ، بعد شرح این مطلبو اینطور بیان میکنه ک در پیشگاه الهی و عالم لامکان ، چیزی ب نام گذشته و آینده و حال وجود نداره و ازین دیدگاه ، قرآن پر از حرف تازه هستش ، برای انسان  اسیر زمان ، گذشته و آینده معنی داره ولی برای پروردگار دو عالم ، چیزی بنام گذشته و آینده وجود نداره و همه چیز همواره در حضورش در حالت مطلق وجود دارن