هوش مصنوعی: خروس به زن می‌گوید که نگران نباشد، چون خداوند به جای این غم، نعمتی دیگری به او خواهد داد.

هوش مصنوعی: این خواجه قصد دارد که فردا با اسبش به سفر برود. بنابراین پیشنهاد می‌شود که حزن و اندوه را فراموش کند و قبل از سفر، از غذا خوردن کم کند.

هوش مصنوعی: مرگ اسب به نوعی جشن سگان است، چراکه روزی فراوان و بی زحمت برای آن‌ها فراهم می‌آورد.

هوش مصنوعی: وقتی مرد شنید که اسپ را فروخته‌اند، حالا به اندازه‌ای ناراحت و غمگین شده که به خودی خود شبیه به یک سگ شده و مانند خروس رنگش زرد شده است.

هوش مصنوعی: در روز بعد، خروس همچنان نان را دزدید و سگ هم شروع به اعتراض کرد.

هوش مصنوعی: ای خروس فریبنده، چقدر این دروغ بی‌اساس و کم‌تابش و ظلمانی است.

هوش مصنوعی: ناامیدی و بدبینی می‌تواند انسان را از مسیر درست دور کند و به او تصویری نادرست از زندگی بدهد. اگر کسی فقط به چیزهای بد و منفی فکر کند، فرصت‌های خوب را از دست می‌دهد و در نهایت در بیراهه‌ای گرفتار می‌شود. در زندگی، لازم است که به افق‌های مثبت و روشن نگاه کنیم تا از مسیر اصلی خود منحرف نشویم.

هوش مصنوعی: آن خروس به او گفت که اسب او به جایی دیگر رفته و دیگر بازنگشته است.

هوش مصنوعی: اسپ را فروخت و از ضرر ناشی از آن کاست، و این ضرر را بر دوش دیگران گذاشت.

هوش مصنوعی: اما فردا، ناراحتی و مشکلاتی برای سگ‌ها به وجود می‌آید و تنها آن نعمت باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: زود اسب را فروختند و کسی که حریص بود، به خاطر غم و ضرر آن لحظه به دردسر افتاد.

هوش مصنوعی: سگ به آن خروس گفت: ای فرمانروای دروغ‌گویان، با طبل و ساز خود سر و صدا می‌کنی.

هوش مصنوعی: او گفت که زود استر را فروخته است و افزود که روز بعد، غلام می‌آید به عنوان خریدار.

هوش مصنوعی: زمانی که غلام او بمیرد، خویشاوندان نان‌های خود را به سگ و افراد نیازمند می‌دهند.

هوش مصنوعی: این شخص این خبر را شنید و غلامش را به فروش گذاشت و از ضرر نجات یافت و رنگ صورتش را عرضه کرد.

هوش مصنوعی: او به خاطر سه واقعه‌ای که در زندگی‌اش تجربه کرده، شکر و سپاسگزاری می‌کند و از شادی‌هایش می‌گوید.

هوش مصنوعی: من زبان پرنده و سگ را یاد گرفتم و سپس چشمانم را به روی بدبیاری‌ها بستم.

هوش مصنوعی: روز بعد، آن سگ بیچاره گفت: "ای خروس، کجاست آن جفت و طاق تو؟"