نکات مهمی که دریافت میشود به شرح ذیل است:
1- مردم روحهای متفاوتی دارند روحهایی که مشترک هستند با هم می جوشند.
2- یک مواقعی هم روحهایی که مشترک نیستند مجبورند با هم باشند و با اینکه یکی عرشی و دیگری فرشی است ولی شرایط ایجاد میکند که باهم باشند و این ممکن است آزمایش الهی باشد.

و من حیران و دنگ...

بنام خدا
آنقدر زیباست که انسان را در خود فرو می برد...! بنظرم مولوی در مقام قیاس دو فرد عرشی و فرشی داد سخن رها کرده...؛ و آنجاییکه میگوید حق مرا از پلیدی پاک داشت اشاره به آیه: انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس... خدا اهل بیت را از هرگونه پلیدی پاک داشته و بعد میگوید حال چگونه خداوند پسندد که پلیدی را بر من بگمارد...!؟؟؟ معلوم است او که علی را باب بارگاه کفوا" احد میداند برنمی تابد پلیدی بر او گمارده شده باشد...

بنظر این حقیر اشاره حضرت مولانا به تجمیع پاکی که برگرفته از ذات حق تعالی میباشد با
جمیع بدیها از قبیل خشم ، حسادت ،حرص، طمع ،منیت ، خودخواهی ، تکبر و سایر ناهنجاری هایی که با اصل انسان در درون قالب تن و این از آغاز خلقت و به مشیت آفریدگاربوجود آمده و پیوسته در حال ستیز میباشند با اصل انسان که از جنس جانان است که در انسان های بی خرد غالباً این عناصر پست غالب میشوند و تنها اندک انسانهایی
که به خرد شناخت خود که لازمه شناخت اوست دست یابند مغلوب نخواهند شد .

درود. به گمانم شعر به وجود انسان که نیمی از گل  متعفن ونیمی از روح خداوندیست اشاره دارد .این دو همنشین همند وبی یکدیگر لنگ هستند گر چه باهم درتضاد بسر می‌برند،  نیمی تمایل به سوی تعالی دارد ونیمی متمایل به پستی. نیمی سجده  و فرمانبرداری فرشته وار ونیمی سرکشی ابلیس گونه، اینچنین انسان در جدالی درونی با دو سویه درونی خود بسر می‌برد. شاعر به مخاطبان جایگاه حقیقی شان را یادآور می‌گردد  ومتذکر می‌شود که ترک و کناره گیری  از ابلیس وجود او را به مقام شایسته ای ( بهشت) که در واقع جایگاه اصلی او بوده باز خواهد گرداند.