زه با فتحه نخست یعنی جنین پس زهدان را جای جنین هم می توان دانست و از همین زه با فتحه روی ز لغت زهک را هم داریم یعنی نطفه .

از ان جایی که مولانا را دوست دارم خواستم نگویم اما چون حقیقت را از مولانا بیشتر دوست دارم باید گفت حجامت و گرّایی در کودکان نادرست است و ستمی که برگرده کودکان نهاده شده است .

از ان جایی که مولانا را دوست دارم خواستم نگویم اما چون حقیقت را از مولانا بیشتر دوست دارم باید گفت حجامت و گرّایی در کودکان نادرست است و ستمی است که برگرده کودکان نهاده شده است .

عود می شود داربویه

مولانا برای جاهل گاهی کاغه را به کار می برد

با درود البته بدلیل اینکه ایرانی ها در نگاشتن عربی بسیار کارساز و نقش دار بوده اند بسیاری از از شکل های حروف بر اساس تغییرات واژگان فارسی می باشند مثلا د و ذ که در ألفبا مانند هم نگاشته شده اند در فارسی به هم بدل می شوند مثل خورشیذ و خورشید و باید و بایذ .

من رویهمرفته نگارش را گفتگوپذیر و مشکوک می دانم .

نخستین کوشش های عربی برای نگاشته شدن در دوره امویان بوده که شخصی صالح نام و از بندگان و اسرای سیستان بود به فرخ زادان گفت من دیوان را به عربی بر می گردانم ، و فرخ زادان گفت این شدنی نیست زیرا واژگان بسنده ندارد و خطی خوب نه ! و از صالح پرسید که بگو به عربی وید را چه می نویسی ؟ صالح گفت می نویسم أیضاً و ما اکنون وید را نمی دانیم و أیضاً را از بریم ! گفت دوسد ( دویست ) را چه می نویسی ؟ گفت میتین ! زادان گفت خدایت ریشه برکناد که ریشه فارسی برکندی ! بهر سو مردان شاه و زادان فرخ و دبیران که در صدر اسلام دیوان را به فارسی می نوشتند بر کنار شدند و گروهی دیگر با گرایش به عربی نویسی روی کار امدند و کلمات باب میل دبیران جدید فارس نوشته شد . و البته فارسی تا امروز که می نویسم شکوفاتر شده است و عربی نیز به تکامل رسیده است . ولی ماجرای نان خوردن همچنین باقی است !

البته منظورم نوشتن دیوان و دربار بوده است . وگر نه عربی شعر های از دیر باز داشته که به خط های دیگری نوشته می شده است .

میتین به فارسی پتک است و به عربی همان مئه که سد است و مئتین یعنی دوسد !

گمان میکنم باید اینطور خواند:
«سرِّ خون و نطفه، حُسنِ آدمیست»
«نطفهٔ حسن» نادرست به نظر میرسد.

دوستان پارسی دوست همراهی کنید و از واژه معرب پارسی ( فارسی ) بهره نبریم

بیت زیر به این شکل درست است:
ز اخروهن مرادش نفس تست
کو به آخر باید و عقلت نخست
حدیث داریم که زنان باید در نماز پشت سر مردان بایستند : اخروهن من حیث اخروهن الله...
در اینجا مولانا می گوید هدف از این روایت که زنان باید در پس مردان بایستند ، منظورش نفس توست که باید عقب تر از عقل تو بایستد.لذا مصرع دوم به این شکل درست است.

پادکست موجود در لینک زیر از آقای علی عرفانیان به من در فهمیدن این شعر خیلی کمک کرد. خواستم اون رو به اشتراک بذارم

پیوند به وبگاه بیرونی

با درود به بنیان گذار سایت و همه بزرگواران همراه، 

در بیت:

مایه خونابه و زردابه را 

جوش دادن از برای لابه را 

مایه هم برای خونابه و هم برای زردابه به کار برده شده و جوش دادن به معنی پیوند دادن است. با این توضیح که مایه خونابه در زن تخمک و مایه زردابه در مرد نطفه است معنی بیت چنین خواهد بود:

از پیوند (لقاح) تخمک زن و نطفه مرد موجودی ساخته شده که پیوسته در حال لابه و زاری و خواهش باشد.

البته در ابیات بعد باز به این معنی اشاره شده،آنجا که میگوید:

سر خون و نطفه حسن آدمی است 

سابق هر بیشی ای آخر کمی است. 

آه که چون دلدارِ ما غم سوز شد  

خلوتِ شب درگذشت و روز شد

جز به شب ، جلوه نباشد ماه را  

جز به دردِ دل ، مجو دلخواه را

#مولوی

آه

دلداراست

درددل

         دلداردل