لبق خوش اخلاق باشد و عذر لبق یعنی پوزشی موجه و مورد قبول

میفرماید شخص آزمند و حرام خوار در روز محشر به صورت خوک در می آید و از شرمگاه بد کاران بوی بد و زننده می آید و نیز دهان شراب خواران و آزار دهندگان به گونه مارها و کژدم ها محشور خواهند شد بنابراین هر صفتی بر آدمی چیره شود مناسب با آن صفت در می آییم

خشوک اینجا در معنی واقعی به کار نرفته (حرامزاده)و زشت معنی گرفته است

آریو برزن ،
فراموش مکن که ایشان ' عهد عتیق ' و اناجیل اربعه از بر دارد ، میداند که سوره مریم کجاست . چه کسانی یاوه سرایند ، از بیخ با نامسلمانان دشمنی دارند، و هم در جستجوی کارمندی است که فرمایش هایش را تایید کند

امیر جان حاشیه ات شد 5 سال بعد !

این چه ژاژ است و چه کفر است و فشار
پنبه‌ای اندر دهان خود فشار

ازبیت 1389 تا بیت 1432 دفتر دوم مثنوی که دراین سایت بخش بیست وهفتم عنوان شده دست کم چهار نکته کلیدی ومهم درج گردیده است واینها عبارت انداز:

اول-نزاع ابدی وذاتی میان عارف وعامی (وعامی هم شامل هرکسی به جز عارف است؛ولو اعلم علما دهر وافقه فقهای عصرباشد.شامل فیلسوف ومتکلم وامام وخلیفه وسلطان ورجال سیاسی وغره،همه هست.هرچند -که بتعبیر خود این طبقات-جزو خواص اند ولیکن برحسب درجات عوامی  به مقیاس سطح وکف توده،مراتب  بالاتری دارند)ملای رومی درابیات اولیّه این بخش بیست وهفتم به این نزاع وخوفی که ازیکدیگر دارند،تصریح میکند ومیگوید عرفا ازخوف عوام همیشه پنهان شده اند

یوسفان ازرشک زشتان مخفی اند

کزعدو خوبان درآتش میزیند

هرچند که برخی ازآنان قادر نبوده اند برتوسن شور عرفان ومرکب معراج انسانی لگام بزنند ومثل ذوالنون ومنصور به دار ودیوار کشانده شده اند.آتش شورِ جنون آلود ذوالنون ریش عوام رابرمیکند وعوام تصمیم میگیرند که اورابه شکلی بسوزانند.(تمثل به افسانه آتش نمرود وابراهیم).

خلق را تاب جنون اونبود

آتش او ریشهاشان میربود

چونکه درریش عوام آتش فتاد

بندکردندش به زندانی نهاد

دوم-ازطریق مسبّب یا اثر یامعلول به سبب وموثّر وعلّت پی میبرد وبه ما می آموزد.وقتی منصور اعدام میشود بدانید که حاکم جامعه ومفتی وامام جامعه ورجال علم ودین وسیاست همه موافق قتل او بوده اندوازعرفان هیچ نمیدانسته وعوام محض بوده اند.به قول حافظ:

تحصیلِ عشق و رندی آسان نمود اول

آخر بسوخت جانم در کسبِ این فضایل

حَلّاج بر سرِ دار این نکته خوش سُراید

از شافعی نپرسند امثالِ این مسائل

امام شافعی موسس فقه شافعیّه،ازاین فضائل هیچ نمیداند وعوام است.به آسانی به قتل منصور اشاره میکند یارضایت میدهد.به این ابیات توجه کنید:

چون قلم دردست غدّاری بود 

عاقبت منصوربرداری بود

چون سفیهان راست این فروکیا

لازم آیدیقتلون الانبیا

انبیارا گفته قومی،راه گم

ازسفه؛انا تتطیّرنا بکم

سوم-ملای رومی نیروهای متنوع وگاه متضاد درون جان (ذهن)آدمی را به بیشه زاری تشبیه کرده که هزارن گرگ وخوک وو.درآن گرد آمده هریک درجایی لانه گزیده اند.هیچ کس هم مستثنی نیست.

بیشه ای آمد وجودآدمی

برحذر شوزین وجود ار زان دمی

دروجودما هزاران گرگ وخوک

صالح وناصالح وخوب وخشوک

حکم آن خورا است کان غالب تراست

چون که زر بیش ازمس آمد، آن زر است

دروجود ما،اگر صفات انسانی غلبه کند،انسان ایم وگرنه حیوان.بل که به تعبیر قرآن دون مرتبه ترازحیوان.صفات صالح،صفات ناصالح، صفات خوب وصفات زشت،پاک ونجس،طیّب وخبیث،مثل تلخ وشور وشیرین به هم درآمیخته واین نظم تاابد ادامه دارد

رگ رگ است این آب شیرین وآب شور 

 درخلایق؛ میرود تا نفخ صور

بنابراین آدم کامل که فقط (صد درصد)صلاح وخوبی وپاکی ..باشد خلق نشده،اصلا.با چنین نگاه نظریّه انسان کامل پوچ ازآب درمی آید؛چنانکه نظریّه عصمت مخدوش ونامعقول جلوه میکند.

چهارم-خیر وصلاح وکینه ومهر وخشم وهرآنچه دردرون فرد فرد ما هست،قابل انتقال به فرد وافراد دیگر ازآدمی وحتی افرادی ازحیوانات است.ملا عقیده دارد ازدل به دل روزن است.

میرود ازسینه ها درسینه ها

ازره پنهان صلاح وکینه ها

بل که خود ازآدمی درگاو وخر

میرود دانایی وعلم وهنر

این نکته ها ونکات ظریفتر ودقیقتر دیگر این ابیات،چیزی بود که به نصریح واشاره اش می ارزید.

دزدیی کُن

 از درون ،

 مرجانِ جان

#مولوی

جان راازمرجان بدزدیم( مر)برایش می ماند درلغت نامه دهخدابرای (مر)معانی زیادی آورده شده ازجمله:شمار.شماره.تعداد.اندازه.حد.حساب.طولانی.فراوان.

برای مرجان هم معانی متعددی آورده اند ازجمله آنها لب معشوق.مروارید.شراب انگوری

به نظرمی رسدبا دزدین جان ازمرجان چیزی از(مر)کم نمی شوداوهمچنان فراوان و شماره وحدواندازه است الخصوص که دزدی اندرونی است.

مرجان بدزدجان مرجان را

لب معشوق را

معشوق لب

لب به جان آورد

ای جان من!

جانان من!

معشوق لب به لب را

جانم به جان آورد