به اتفاق جایی این بیت را
کسب کردن گنج را مانع کیست
پا مکش از کار آن خود در پیست
چنین دیدم:
کسب کردن گنج را مانع کی است
پا مکش از کار آن خود در پی است
به نظر موزون‌تر و با بیت پیشینش هم‌آهنگ‌ترست. درستی و نادرستی‌اش با دوستان اهل فن. قصد من گفتنش بود.

بد رفتاری روحانیون، اصل دین را بی اعتبار نمی کند. اگرچه صاحب شتر، عالم بی عمل بود اما آنچه جار می زد درست بود و مردمی که به آن هشدار عمل کردند، سود بردند. نمی توان گفت "به نیکی و تقوی توصیه می کنی و خودت عمل نمی کنی، در نتیجه نیکی و تقوی به درد نمی خورند" اگر آدم بدقولی، به وفای به عهد نصیحت کرد، ارزش اخلاقی وفای به عهد (که در همه ی فرهنگ ها محترم است) به ضد ارزش تبدیل نمی شود.
پیوند به وبگاه بیرونی

در بیت
ورنه چون شد شاهد "تر" پیره خر،
به جای "تر" ، "تو" صحیح تر نیست آیا؟

آقای بابک العوضی در بیت ِ "چون زراندود است خوبی در بشر ... "، "تو" را بجای "تر"صحیح تر دانسته اند
ذکر دو نکته را لازم می دانم: اول اینکه از همنشینی "تر" به معنای جوان، با "پیر خر" حالت تقابلی ایجاد می شود که به پیشبرد و اثربخشی معنای شعر کمک بیشتری می کند(با ساختار ابیات دیگر هم نزدیکی بیشتری دارد، چه آنکه این گونه تقابل دوتایی را می توان در طول شعر دید مانند عقل و حس، ذهب و مس، فرشته و دیو ...)و دومین نکته، جناسی ست که بین "تر و خر "بوجود آمده است که بر موسیقی شعر تاثیر گذار است.

در رابطه با نظر آقای امیر لطیفی، در مورد بیتی که عنوان کرده اند(کسب کردن گنج را مانع کی است ...)
در هر دو روش طریقۀ خواندن یکی ست، وزن نیز در هیچکدام تغییری نمی کند و تنها رسم الخط متفاوت است.

آن بیت:
ای خدای پاک بی انباز و یار
چرا اینجا نیامده. و چند بیت دیگر؟

در بیت :
آنچه محسوست ، اگر معشوقه است ؟
عاشقستی هر که او را حس هست
مشکلی می بینم که برایم قابل فهم نیست .
اول : اگر معنی کلمۀ « است » و « هست » یکی باشد که هست
با تغییر حرف « ا » به حرف « ه » ، دو کلمۀ هم معنی « است »
و « هست » نمیتواند قافیۀ شعر باشد .
بلکه ردیف محسوب می شود .
در آن صورت قافیۀ بیت ، کو و کجاست ؟
دوم : تمام ابیات مثنوی دارای 11 هجا می باشند و در صورتی که این
بیت به همین روال نوشته شود ، مصرع اول دارای 11 هجا و مصرع
دوم ، فقط 10 هجا خواهد داشت که این موضوع سبب به هم ریختن
وزن و آهنگ مصرع دوم می شود .
سوم : اگر کلمۀ « این » را به مصرع دوم اضافه کنیم ، به این صورت :
عاشقستی هر که او را « این » حس است
کسری « هجا » و وزن و آهنگ شعر را تصحیج نموده ایم
اما بی قافیه بودن بیت همچنان بر جای خود باقیست و شعر هیچ
قافیه ای ندارد .
چهارم : به نظر من ، بیت مزبور به این صورت صحیح خواهد بود که :
آنچه محسوست ، اگر معشوقه است ؟
عاشقستی هر که او را « حصه » است
1 – حرف « ه » از کلمۀ معشوقه و حصه ، قافیه محسوب می شود .
2 – وزن و آهنگ و هجای بیت صحیح است
3 – معنای شعر نیز بدون هیچ خدشه ای همچنان باقیست .
به این صورت که :
با توجه به یکی دو بیت پیشین ، مولانا میگوید : اگر زیبایی و نمای
ظاهری و صورت معشوق ، منبع الهام عشق توست ، پس چرا وقتی
معشوق تو می میرد ، عشق تو نیز زائل می شود ؟
صورت و زیبایی معشوقت که هنوز هست . فقط جان ندارد و زنده
نیست . پس « این سیری ز چیست ؟ »
برای همین می پرسد که ای عاشق ! وا گو که معشوق تو کیست ؟
و سپس می رسد به این بیت و می پرسد :
اگر همان محسوسات ( یعنی زیبایی ظاهری و صورت ) معشوقه
است ، پس لابد هر کسی که از این محسوسات « حصه ای » (
نصیب و بهره ای ) دارد ، عاشق است .
در حقیقت با بیان مثبت ، اثبات منفی میکند .
ما در گفتگوی روزمره هم چنین گویشی داریم .
مثلا : یعنی چون دختره زیباست و این زیبایی را حس میکنی و برای
تو شیرین است ، الان عاشق اون دختری ؟
.........................
به نظر من بیت مزبور می بایست همانطور که عرض کردم نوشته
شود .
البته این نظر شخصی بنده است و ممکن است نادرست باشد .
سایه های بیداری
جمعه 19 بهمن ماه 97

یاد ده ما را سخنهای "رقیق" درسته

کان فلانی یافت گنجی ناگهان

من همان خواهم چرا جویم دکان

آدمی در حبس دنیا زان بود

تا بود کافلاس او ثابت شود

یعنی چه ؟

عشق او پیدا و معشوقش نهان... 

معنی آن باشد که بستاند تو را

بی نیاز از نقش گرداند تو را...

گر خطا گفتیم اصلاحش تو کن

مصلحی تو ای تو سلطان سخن

کون پر چاره‌ست هیچت چاره نی

تا که نگشاید خدایت روزنی

گرچه تو هستی کنون غافل از آن

وقت حاجت حق کند آن را عیان... 

گفت پیغمبر که یزدان مجید

از پی هر درد درمان آفرید

لیک زان درمان نبینی رنگ و بو

بهر درد خویش بی فرمان او...