این داستان یادآور داستان آدم و حواست. در قرآن شیطان برای فریب آن دو می گوید که درخت ممنوعه باعث حیات ابدی و فرمانروایی بی‏زوال می شود (120 طه). کتاب مقدس از دو درخت سخن می گوید: درخت علم ومعرفت و درخت زندگی جاودانه. وقتی آدم از باغ اخراج شد، خدا فرشتگان کروبی را مأمور کرد "تا با شمشیر آتشینی که به هر طرف می چرخید، راه "درخت حیات" را محافظت کنند"(24 باب سوم کتاب پیدایش). تلاش ناکام انسان برای رسیدن به جاودانگی در داستان های بسیاری آمده است، مانند اسفندیار و آشیل و گیلگمش.
پیوند به وبگاه بیرونی

با داستان رفتن برزویه طبیب در زمان خسروانوشیروان ساسانی به هندوستان ، همخوانی دارد . او کتاب کلیله دمنه را ترجمه کرد و دیباچه ای بر آن نوشت. کتاب از زبان پهلوی به عربی توسط ابن مقفع ( روزبه داذویه) ترجمه شد.

درمصراع اول واژهٔ "داستان" ا‌شتباه است واژهٔ "دوستان" درست است چون هم باهندوستان قافیه اش درست می شودوهم ازنظرمعنایی درست می شودیعنی دانایی برای دوستان تعریف می کرد... 

بیت ششم بایدبه صورت زیرباشد

شهرشهرازبهرآن مطلوب گشت

نی جزیره ماندونی کوه ونه دشت

یعنی "نی" سومی که قبل ازدشت آمده بایدبرای درست شدنِ وزن شعرتبدیل به    "نَه" بشود. 

بیت هفتم به شکل زیرصحیح است:

هرکه راپرسیدکردش ریشخند

کین (که) جویدجزمگرمجنونِ بند