باسلام.
درباره ی دفاعی که مولانا در سه بیت پایانی فوق، از حرص نداشتن امام علی نسبت به خلافت، می کند، باید بدانید که خلیفه ی دوم (عمر) در وصیت خودش در لحظات مرگ، وقتی پیشنهاد شورا را میدهد و اعضا را تعیین می کند، نسبت به هر کدام نظرش را می گوید تا بر تعیین یا عدم تعیین آن فرد تاثیر گذاشته شود.
و درباره امام علی، می گوید:
"عیب او حرصی است که به خلافت دارد. او نظر دارد و می خواهد که خلافت را از میان بردارد و رد کند یا تعدیل کند"
لذا مولانا در لابلای داستان نبرد امام علی، گریزی می زند به این سخن عمر و سایر اتهاماتی ازین قبیل که صحابه و بزرگان صدر اسلام به مولاعلی می زدند، و از پاکی امام علی دفاع می کند در برابر این اتهامات.
بااحترام.
جلال دامن افشان.
وبلاگ Www.shir11.mihanblog.com

به گفتهٔ آقای مجید سلیمانی این بیت اشاره به این ابیات منسوب به امام علی(ع) دارد:

السَّیف و الخَنجرُ ریحانُنا / اُفٍّ علی النرجسِ و الآسِ
شرابنا مِن دَمِ اعدائنا / و کأسنا جمجمة الراس

در همین نهج البلاغه ده ها بار بی اعتنایی علی ( ع ) را به مقام خلافت به معنای معمولی آن که مقام پرستان در محرابش سر به سجده می گذارند ، خواهیم دید ، او کسی است که در راه بصره در ذی قار لنگه کفشش را بلند می کند و به ابن عباس می گوید : قیمت این کفش چند است ؟ ابن عباس می گوید : به چیزی نمی ارزد .
او می فرماید : « ارزش این کفش در نزد من از ارزش زمامداری بیشتر است ، مگر اینکه حقی را بجای خود تثبیت کنم و یا باطلی را نابود بسازم » .
اگر واقعا می خواهید موقعیت علی بن ابیطالب را در برابر خلافت در نظر بگیرید ، چند بیت زیر را از جلال الدین مولوی مورد مطالعه دقیق قرار بدهید :
زان بظاهر کوشد اندر جاه و حکم         تا امیران را نماید راه و حکم
تا بیاراید بهر تن جامه ای          تا نویسد او بهر کس نامه ای
تا امیری را دهد جان دگر        تا دهد نخل خلافت را ثمر
آیا بیت اول فلسفه و هدف تمام تکاپوها و احساس ناراحتی های امیر المؤمنین را در خطبه شقشقیه توضیح نمی دهد ؟
آیا این مصرع : « تا بیاراید بهر تن جامه ای » اشاره کاملا روشنی به اولین جمله خطبه شقشقیه نیست که میگوید : « اما و اللّه لقد تقمّصها فلان » . ( هان ای مردم ، ابو بکر جامه خلافت را به تن کرد ) ؟
آیا جلال الدین مولوی در بیت سوم صراحتا نمی گوید بارورکننده درخت خلافت علی بوده است ؟
مصرع اول بیت سوم با فریاد بلند می گوید : امارت و خلافت بجان دیگری احتیاج داشته است و احیاکننده این جان ، علی بوده است و بس .
بنابراین شکوه ها و ناله های علی بن ابیطالب از هیجانات و احساسات خام « خود طبیعی » سرچشمه نمی گرفته است ، بلکه مطابق جملاتی که در خطبه شقشقیه دیده می شود ، بجهت نتایج غیر منطقی بوده که در انحراف خلافت از علی بوجود آمده بوده است .(شرح نهج البلاغه علامه جعفری )