در این داستان به دو مساله مهم که ما انسان ها هر روز با ان سر و کار داریم , اشاره شده است ：چه بسا ما ادم ها کارهای ناپسندی انجام می دهیم و در خیال خودمان ان را خوب می پنداریم و احساس رضایت می کنیم .مثلا فردی پدر و مادر خود را از دست داده و کم سن و سال نیز می باشد .ما برای اینکه نشان دهیم عموهای او خوب نیستند , پیش دستی می کنیم و به این بچه دوتیم نهایت توجه را می کنیم ولی غافل از این هستیم که نیت ما در این کار خدایی نبوده است , بعلاوه مدام پشت سر عمو های او نیز بد میگوییم و خودمان را جلو مردم خوب جلوه می دهیم .در واقع ما داریم نقش همان کر را بازی می کنیم .داستان به مشکل دیگری نیز اشارهره می کند：بعضی وقت ها ما خشم خود را فرو می بریم ولی بعد از گذشت مدتی ان را بالا اورده و شروع به بد و بیراه گفتن می کنیم .

اول آن کس کین قیاسکها نمود
پیش انوار خدا ابلیس بود
گفت نار از خاک بی شک بهترست
من ز نار و او ز خاک اکدرست
پس قیاس فرع بر اصلش کنیم
او ز ظلمت ما ز نور روشنیم
خواستم بگویم این ابیات از کفر ابلیس مشهورتر است دیدم خود شرح کفر ابلیس است!
آدم ها خیال می کنند این ها داستان است و راستی داستان قیاس خاک و نار!
نه این قیاسی است شیطانی که هر آن تک تک ما ممکن است مرتکب آن شویم!
یکی با خود میگوید من شیعه ام او سنی پس من بی شک از او بهترم،
دیگری میگوید من دکترا دارم او دیپلم هم ندارد پس من بی شک از او برترم،
یکی توهم خودبزرگ بینی دارد که من شهروند آمریکا هستم او پناهنده و ساکن اردوگاه،
این قیاسات همه از جنس قیاس شیطان هستند، حتا اگر فرهیخته و مهربان و صبور هستیم شایسته نیست امتیازی در دل برای خود قایل شویم،
ای بسا اگر گذشته آدم ها را ورق بزنیم رفتار ناشایست آنها را بفهمیم!
بر بدیهای بدان رحمت کنید
بر منی و خویش بین لعنت کنید
تو گویی هر گناهی سزاوار رحمت و آمرزش است الا خویش بینی و خویش بزرگ بینی!

درود

آنچه من از استاد ادبیات آموخته بودم این بود:

اصطلاحاتی است مر ابدال را 

که از آن نبود خبر غفال را

این نسخه بیشتر مفهوم را می رساند.