تمایل دارم تفسیر صاحب نظران را در مورد این بخش از مثنوی بدانم

بیت
تا که پندارد که صحت یافتست
پرتو مرهم بر آنجا تافتست
بسیار زیباست

تفسیر شعر
پیوند به وبگاه بیرونی

هر که نقص خویش را دید و شناخت

اندر استکمال خود ده اسپه تاخت

هر کسی نقص خود را شناخت برای رفع آن ده اسبه می تازد. 

آینه آورده ام تا خود را ببینی و خوبی و حسن تو در عالم دو تا بشود. همچنین وقتی در آینه می نگری یاد من بیفتی. 

آینه وجود عدم ات . وقتی محو می شویم وجود نمایان می شود. نیستی، آینه هستی است 

مگس ها نمی گذارند ما این دمل ها و جوش های چرکین را ببینیم . روی آنها نشسته اند (مگس ها افکار و توجیهات ما هستند) . جالبه که ما به وجود این مگس ها عادت می کنیم و وجودشان را هم حس نمی کنیم. 

« اکنون آینه به دست تو بدهم

الی مگر بر روی آینه عیبی بینی

آن را از آینه مدان

در آینه عارضی دان آن را و عکس خود دان

عیب بر خود نه بر روی آینه عیب منه

وگر عیب بر خود نمی نه ای 

آری !بر من نه !که صاحب آینه ام و بر آینه منه... »

هین ز مرهم سر مکش ای پشت‌ریش

و آن ز پرتو دان مدان از اصل خویش

همه چیز را از خداوند بدانیم و به خودمون نسبت ندهیم

تفسیر ابیات ۲۱ و ۲۲ فوق:

اغلب انسان ها همواره به دنبال عیب‌جویی از دیگران بوده و خود را مبرا از هر گونه نقص و عیب می‌دانند. و لذا مولانا در این ابیات می‌فرماید:

هر آن‌کس که نقصان خود را دریابد، بی‌درنگ در جهت رفع آن شتابان می‌کوشد تا به فضایل الهی نائل گردد.

و کسانی که در این گمان هستند، کمال مطلق بوده و هیچ عیبی بر آنها وارد نیست، در جهل خود غوطه ور شده و دسترسی به صفات و کمالات باریتعالی بر ایشان غیر ممکن خواهد بود.