بیت آخر باید اصلاح شود :
در من و ما سخت کردستی دو دست / هست این جمله خرابی از دو هست

در این حکایت، قزوینی نـُمایاننده کسی ست که مـُدعی غلبه بر نفسانیات بوده؛ دل در گرو عشق حضور نهاده و خواستار نقش شیر کوبیدن بر قالب ِتنانگی خویش است.
منتها نیش ِسـَر ِسوزن دلاک یعنی خالکوب را برنمی تابد و با هر درد وارده بر مـَنـیت اش؛ فغان بر می دارد که ای برآورنده حاجت؛ این وجه حضور را وابگذار و نقشبـَند دم و دمگاه شیر مباش. بدین نحو مولانا ما را هشدار می دهد که مادامیکه در دامگه فردیت گرفتاریم؛ ما را با شیر ژیان یعنی با عشق پیوندی نیست.

ت

پویان عزیز امر خارق العاده ای رو نگفت که با مخالفت بی ادبانه ی یکی و نسبتا مودبانه دیگری روبرو بشه. ابیات ذیل داستان رو به زبان ساده نوشتن. اگرچه تحلیل کلام عرفا گنجاندن بحر در کوزه است؛ اما در جهت فحوای کلام پیشرفتن. سبب تعجب عزیزان چندان مشخص نیست

در مصرع اول از بیت آخر ضمیر (ما) جا افتاده درستش
میشه: در من و ما سخت کردستی دو دست

به نظر حقیر میشه ساده گفت : ای عزیز در راه رسیدن به مطلوب و معشوق باید صبر داشت و درد و رنج ها از هر نوعی که باشه را تحمل کرد تا نفس سرکش رام و مطیع بشه و تلخی های روزگار و خارها برای او شیرینی و گل به حساب بیاد و به رضا و فنای الله برسه و منیت رو کنار بگذاره و به توحید و وحدت برسه و در خدا حل بشه

دوستمون جناب منصور درست میگند
ان مرد قزوینی سمبل مدعی است

با سلام
البته جناب فروزانفر ماخذ حکایت را نیافته اند
شرح مثنوی شریف جلد سوم صفحه یکهزار و دویست و سی و دو

این به اصطلاح علمای بزرگ ما اگر واقعا چیزی در چنته دارند بهتر است با معنی کردن ابیات به صورت ساده برای افراد مبتدی آن را نشان دهند نه آن که با ادعا های خود به جان هم بیافتند.

درود

دوستانی که چون من نیاز به اگاهی از تلفظ و معنی اشعار دارند از سایت دیدار جان یاری بگیرند