هوش مصنوعی: آه از سرنوشت بی‌رحم که هیچگاه از ظلم و ستم دست برنمی‌دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در مسیر زندگی از ناملایمات و تغییرات زمان عبور کرده و به این مرحله رسیده، مانند رد پایش بر زمین قرار دارد.

هوش مصنوعی: ساختن مسیر سفر از دشت وجود به درستی مانند جاده‌ای است که به بیابان عدم می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در زندگی مانند سرو سرسبز و خرم باشد، نشانه‌ای از خوشبختی و سعادت اوست.

هوش مصنوعی: مانند صفحاتی که در پایان کار به هم می‌ریزند، دفتر وجود او نیز از هم گسسته می‌شود.

هوش مصنوعی: چند بار می‌توانم درباره‌ی زیبایی و لطافت کلام او در اینجا صحبت کنم، مثل قلمی که بر روی لوح می‌نویسد و راهی را طی می‌کند.

هوش مصنوعی: بانوی پاکی مثل مریم، به دنبال ظلم و ستم های زندگی، به زیر خاک رفت.

هوش مصنوعی: اجازه بدهید که به طور خلاصه بگویم، این سخن حاوی غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: قد آن گل تازه‌ای که سر از خاک برآورده، نماد غیرت سرو در باغ ارم است.

هوش مصنوعی: آسمان که پر از بلا و سختی است، او را از کوه‌های سختی به پایین آورد و همچون پرچم در حادثه‌ها به اهتزاز درآورد.

هوش مصنوعی: زمانی که ستم و سختی‌های زندگی به پایان می‌رسند، و آرزوی نادیده‌ای به حقیقت می‌پیوندد، انسان از دنیای مادی رهایی می‌یابد.

هوش مصنوعی: در تاریخ ذکر شده، مرگ مریم نشان‌دهنده این است که او با آرزوهای بی‌سرانجام و عاشقانه از دنیا رفت.