مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنم که بود محال در دیر وجود</p></div>
<div class="m2"><p>وز جام و سبو دمی توانم آسود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می خورده‌ام و میخورم و خواهم خورد</p></div>
<div class="m2"><p>تا بوده و تا هستم و تا خواهم بود</p></div></div>

دیوان غزلیات و قصائد و رباعیات مشتاق به کوشش حسین مکی - مشتاق - تصویر ۲۲۰

شمارهٔ ۹۹

آنم که بود محال در دیر وجود
وز جام و سبو دمی توانم آسود
می خورده ام و میخورم و خواهم خورد
تا بوده و تا هستم و تا خواهم بود

هوش مصنوعی: این شعر به تمایل و عشق به زندگی و لذت از آن اشاره دارد. شاعر از روحیه‌ای شاداب و سرزنده سخن می‌گوید و تصریح می‌کند که نوشیدن و لذت بردن از زندگی برای او امری همیشگی است. او به این نکته تاکید می‌کند که این روند ادامه‌دار خواهد بود، تا زمانی که زنده است.

شمارهٔ ۹۷

شمارهٔ ۹۸

هوش مصنوعی: من آن کسی هستم که در وجود، محال و غیرممکن است و فقط با یک جرعه از جام و سبو می‌توانم لحظه‌ای آرامش یابم.

آنم که بود محال در دیر وجود

وز جام و سبو دمی توانم آسود

هوش مصنوعی: من همیشه شراب نوشیده‌ام و می‌نوشم و همچنان خواهم نوشید، تا زمانی که زنده هستم و وجود دارم.

می خورده‌ام و میخورم و خواهم خورد

تا بوده و تا هستم و تا خواهم بود

شمارهٔ ۹۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده