مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر لب نه شکایتم ز فردی برسد</p></div>
<div class="m2"><p>از من به فلک نه آه سردی برسد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بیدرد نیم گر نکنم شکوه ز درد</p></div>
<div class="m2"><p>کو صاحب دردی که بدردی نرسد</p></div></div>

شمارهٔ ۷۹

بر لب نه شکایتم ز فردی برسد
از من به فلک نه آه سردی برسد
بیدرد نیم گر نکنم شکوه ز درد
کو صاحب دردی که بدردی نرسد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عدم شکایت از افراد و اوضاع می‌گوید و بیان می‌کند که حتی اگر درد و رنجی در دل داشته باشد، نمی‌خواهد از آن شکایت کند. او اشاره می‌کند که درد و رنجی که احساس می‌کند، به کسی منتقل نمی‌شود و به دنبال کسی می‌گردد که بتواند از دردی که دارد، آگاه باشد و با او همدردی کند.

شمارهٔ ۷۷

شمارهٔ ۷۸

هوش مصنوعی: حرفی از نارضایتی من بر زبان نمی‌آید و سکوت می‌کنم. هیچ نشانه‌ای از غم و اندوه من به آسمان نمی‌رسد.

بر لب نه شکایتم ز فردی برسد

از من به فلک نه آه سردی برسد

هوش مصنوعی: اگر من از درد خود شکایت نکنم، بی‌درد هستم؛ اما آیا کسی هست که دردی داشته باشد و به درد دیگران توجه کند؟

بیدرد نیم گر نکنم شکوه ز درد

کو صاحب دردی که بدردی نرسد

شمارهٔ ۷۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده