مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>وصل تو نصیبم ای دل افروز مباد</p></div>
<div class="m2"><p>وز باد زپی هجر غم اندوز مباد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتی برت آیم بشب و روز روم</p></div>
<div class="m2"><p>امید که باد آن شب و آن روز مباد</p></div></div>

شمارهٔ ۶۹

وصل تو نصیبم ای دل افروز مباد
وز باد زپی هجر غم اندوز مباد
گفتی برت آیم بشب و روز روم
امید که باد آن شب و آن روز مباد

هوش مصنوعی: این شعر به احساس عمیق عشق و امید اشاره دارد. شاعر از محبوب خود می‌خواهد که همیشه در کنار او باشد و از دوری و غم‌های ناشی از آن هشدار می‌دهد. او به یادآوری قول محبوبش اشاره می‌کند که گفته بود در شب و روز نزد او خواهد بود و از آرزوی آن زمان یاد می‌کند. در کل، این شعر حاوی اشتیاق و نگرانی برای حفظ وصال و دوری است.

شمارهٔ ۶۷

شمارهٔ ۶۸

هوش مصنوعی: ای دل افروز، امیدم فقط وصالت است و نخواهم گذاشت که غم و اندوه جدایی از تو به سراغم بیاید.

وصل تو نصیبم ای دل افروز مباد

وز باد زپی هجر غم اندوز مباد

هوش مصنوعی: گفتی به دیدار تو در شب می‌آیم و در روز باقی می‌مانم. امیدوارم که آن شب و آن روز به خوبی و خوشی بگذرد.

گفتی برت آیم بشب و روز روم

امید که باد آن شب و آن روز مباد

شمارهٔ ۶۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده