مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دشمن که برغم بخت وارون منست</p></div>
<div class="m2"><p>یار تو و یار دل محزون منست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می در قدحش ز شک گلگون منست</p></div>
<div class="m2"><p>می نیست که با تو میخورد خون منست</p></div></div>

شمارهٔ ۴۳

دشمن که برغم بخت وارون منست
یار تو و یار دل محزون منست
می در قدحش ز شک گلگون منست
می نیست که با تو میخورد خون منست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق و غم خود سخن می‌گوید و به دشمنی که با وجود بخت بد او، دوست و یار محبوبش شده اشاره می‌کند. او به می‌گساری اشاره دارد که در دلش حسی از عشق و دردناک بودن این می‌خورد، به طوری که می‌آشامیدن آن با خون او همراه است.

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: دشمن من که بخت و اقبال خوبی ندارد، اما تو دوست او و دوست قلب غمگین من هستی.

دشمن که برغم بخت وارون منست

یار تو و یار دل محزون منست

هوش مصنوعی: او در جامش آبی از سرخی گل من دارد؛ این نوشیدنی که با تو می‌نوشد، در واقع خون من است.

می در قدحش ز شک گلگون منست

می نیست که با تو میخورد خون منست

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده