مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یاران که در آغوش و کنارند مرا</p></div>
<div class="m2"><p>وز بیم فراق خسته دارند مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا رفته بخاک اگر سپارند مرا</p></div>
<div class="m2"><p>آن به که روند و واگذارند مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۴

یاران که در آغوش و کنارند مرا
وز بیم فراق خسته دارند مرا
تا رفته بخاک اگر سپارند مرا
آن به که روند و واگذارند مرا

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از دوستان و یاران خود صحبت می‌کند که در کنار او هستند و از نگرانی ترک آنها رنج می‌برد. او می‌گوید اگر روزی او را به خاک بسپارند، بهتر است که آنها بروند و او را تنها بگذارند تا از این درد جدایی رها شود.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: دوستانی که در کنارم هستند، مرا اندوهگین می‌کنند و از ترس جدایی، خسته‌ام می‌کنند.

یاران که در آغوش و کنارند مرا

وز بیم فراق خسته دارند مرا

هوش مصنوعی: اگر به خاک سپرم، بهتر است از این که دیگران مرا رها کنند و بروند.

تا رفته بخاک اگر سپارند مرا

آن به که روند و واگذارند مرا

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده