مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آگه نتوانی چو شد از فطرت پست</p></div>
<div class="m2"><p>زانگونه تو از حقیقت کار که هست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مگذار زمانی قدح باده ز دست</p></div>
<div class="m2"><p>در بیخبری مرا چه هشیار و چه مست</p></div></div>

شمارهٔ ۲۰

آگه نتوانی چو شد از فطرت پست
زانگونه تو از حقیقت کار که هست
مگذار زمانی قدح باده ز دست
در بیخبری مرا چه هشیار و چه مست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که اگر انسان نتواند به فطرت واقعی خود نزدیک شود و از حقیقت وجودی‌اش دور بماند، بهتر است از خوشی‌ها و لذت‌های زندگی غافل نشود. او تأکید می‌کند که در حالت نادانی، چه هوشیار باشد و چه مست، نباید زمان را از دست بدهد و باید از لذت‌های زندگی بهره‌مند شود.

شمارهٔ ۱۸

شمارهٔ ۱۹

هوش مصنوعی: اگر نتوانی به خاطر ویژگی‌های ذاتی‌ات از اصول و واقعیات زندگی آگاه شوی، پس چگونه می‌توانی به حقیقت کارهایی که وجود دارند پی ببری؟

آگه نتوانی چو شد از فطرت پست

زانگونه تو از حقیقت کار که هست

هوش مصنوعی: نگذار که در بی خبری، زمانی جام باده از دستم بیفتد، چه من در حال هوشیاری باشم و چه مست.

مگذار زمانی قدح باده ز دست

در بیخبری مرا چه هشیار و چه مست

شمارهٔ ۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده