هوش مصنوعی: به پرنده‌ای، آسمان از زمان‌های دور بالی خوش‌یمن داده است تا گاهی بر لبه‌ی بام آن قصر بلند بنشیند.

هوش مصنوعی: دل شکارچی به خاطر شکایت و درد من به شدت می‌تپد، زیرا او هم از جوجه‌های اسیر در قفس این ناتوانی و ناله را می‌شنود.

هوش مصنوعی: دلم دیگر از احساسات پُر نیست و چشمانم به گونه‌ای می‌بینند که مثل یکی که به مینا یا پیاله‌ای خالی نگاه می‌کند، با حسرت و افسوس به آن می‌نگرم.

هوش مصنوعی: غیر از آن زیبایی که چهره‌اش سیاه است و همچون شب و روز من را در بر گرفته، هیچ چیز دیگری برای من اهمیت ندارد. او دارای خط و خال زیبایی است که به صورتش جلوه‌ای خاص می‌بخشد، و همین ویژگی‌ها دلربایی‌اش را مانند خوشبوترین داروها به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از حال دل غمگین ما خبر ندارد، جز کسی که تفاوت میان جام پر از شراب و مینا یا ظرف خالی را بداند.

هوش مصنوعی: وقتی ساقی با دوستی و مهربانی شراب خالص را در جام طلایی می‌ریزد، چه لطافت و زیبایی در این عمل نهفته است. اما من به نوعی نیرومند و با پیامدهای سختی که نوشیدن شراب و استفاده از ظرف سفالی به همراه دارد، روبرو هستم.

هوش مصنوعی: از آن آتش وجود، که درونم را می‌سوزاند، به سلامت عبور می‌کنم و مانند درخت سپند، که نشانه‌ای از ثبات و استقامت دارد، از خوی تند و ناپایداری دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: من مانند طوطی از شوق شهد افشان نیستم و منقارم به آن دلیل نیست که از آیینه رو دارم. من این شیرین گفتار را دارم.