هوش مصنوعی: من کسی هستم که به خاطر جدایی از عزیزانم در هر سرزمینی، دلم آتش گرفته و مانند پرنده‌ای هزار بار به خاطر این دوری سوخته‌ام.

هوش مصنوعی: من به خاطر دوری‌ات، مانند مسافری هستم که به دنبال مقصدی به نام فنا می‌روم، در حالی که حسرت وجود تو مانند داغی بر دل من نشسته و همچون شمعی در سر مزارم می‌سوزد.

هوش مصنوعی: اگر من در آتش بی‌خانمانی نمی‌سوزم، هیچ‌کس نمی‌تواند در سنگ حسرت، آرامش را احساس کند. آتش دل من همه را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: من از درخشش آن گیاه تشنه آب چه گلایه‌ای دارم، وقتی که حسرت باران بهاری دل مرا سوزانده است.

هوش مصنوعی: از شدت علاقه‌ام به تو، مثل چوبی که در آتش می‌سوزد، به دیگران می‌نگرم و می‌بینم که چقدر آتش حسرت و بی‌قراری درونم شعله‌ور است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو شایسته‌ای که در دامان تو بنشینم، چرا که حرارت عشق و حسادت به یاد تو سبب شده که غبار وجودم بسوزد.

هوش مصنوعی: بعد از مرگم، از خاک من شعله‌ای برآشوبید. این نشانی است از زندگی من: همانند چراغی که بر مزارم می‌سوزد، در حالی که من در دنیای پست این سپهر رفته‌ام.

هوش مصنوعی: در این باغ، من به نوعی دچار حسرت و اندوه هستم، زیرا همه زیبایی‌ها و گل‌ها را از دور می‌بینم و نمی‌توانم از نزدیک به آن‌ها دسترسی داشته باشم.

هوش مصنوعی: من به خاک افتادم، مانند ماهی‌ای که از آب دور مانده و در آتش فراق و جدایی، مثل جویباری به آتش می‌سوزم.

هوش مصنوعی: بیایید بر آتش من بوسه‌ای بزنید، آبی بیاورید که داغی حسرت آن گوهر زیبا، قلبم را سوزانده است.

هوش مصنوعی: من از آتش شکایت ندارم، زیرا شبیه به گیاه خاروخس در آرزوی آن آتش هستم که زیبایی چهره‌ام را سوزانده است.