هوش مصنوعی: آن معشوق خودخواه به طرف غربت سفر کرد و پرنده زیبایی که من بودم، از دام غفلت رهایی یافت و دور شد.

هوش مصنوعی: اگر پای من از گِل برندارد، در مسیر طلب، هر گام از گل برمی‌خیزد و پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: غم و اندوه افکار ما را به این حال و روز انداخت است که در هر گوشه‌ای از زیبایی‌ها و جذابیت‌ها، دل‌های بسیاری را خسته و ناامید کرده و از بین برده است.

هوش مصنوعی: اگر مانعی برای دیدن او وجود نداشت، پس چرا دستش را به‌عنوان حایل در برابر چهره زیبا و دلربا قرار داده و دور شده است؟

هوش مصنوعی: امشب که من تحت تأثیر شراب هستم، اگر کسی از آن نداشته باشد، چرا در مهمانی من ناکام و ناامید وارد شده و سپس می‌رود؟

هوش مصنوعی: خونم را بر زمین ریخت و با صدای بلند ناله کرد. او از روی کینه‌اش، مانند اثری که از پاهای قاتل روی خاک باقی می‌ماند، به راحتی رفت.

هوش مصنوعی: از دام او فرار کردی و به شوق این کلمات، شگفت‌انگیزی مثل شهباز، مرا به دوری از بی‌خبری واداشت و رفت.