هوش مصنوعی: ای دوست، از کجا می‌توانم از تنهایی و بی‌پناهی فرار کنم؟ با دوستان هر طور که می‌خواهی، بی‌رحمی کن.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، محبت تو وقتی به جفا و ناپسند تبدیل می‌شود، مانند طوفانی در دریا، کشتی ما را به تباهی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: دل من از دوری تو در خاک می‌زند و تپش می‌کند، همان‌طور که ماهی در آب لب تشنه است. ای دوست، این جدایی برایم سخت است.

هوش مصنوعی: در باغ عشق تو، ما از سرخی و زردی گل‌ها اشکی به رنگ ارغوانی داریم که حالتی کاهی و غمگین دارد، ای دوست.

هوش مصنوعی: ما برای عشق دعا و درخواست داریم و تو درگاهی هستی که زیبایی را می‌شناسی. اکنون پیش تو چه بگوییم و درخواست کنیم؟ ای دوست!

هوش مصنوعی: روزی می‌آید که غم تو باعث شب زنده‌داری من می‌شود و آن روز، رنج و درد من را به سایه‌ای تیره بدل می‌کند، ای دوست.

هوش مصنوعی: هیچ بنده‌ای مانند من نیست که به درگاه تو آمده و انتخاب کرده است که برای تو خدمت کنم، ای دوست، تو که پادشاهی.

هوش مصنوعی: او از روی نگرانی و درد دلش، به شکایت از تو نمی‌پردازد، زیرا می‌داند که خودت حال او را می‌دانی، مانندِ حال یک ماهی در آب.