هوش مصنوعی: ای نسیم، خدا را به یاد بیاور و حال عاشق بی‌نوا را بگو. من هر لحظه آماده‌ام تا از درد فراق رنج ببرم.

هوش مصنوعی: به دقت نگاه کن و مانند کبوتر به سوی آن یار دور افتاده‌ام آماده شو، از این گلزار به پرواز بلندی برآیید.

هوش مصنوعی: هر جا که آهو را مشاهده کنی، متوجه می‌شوی که تحت تأثیر شکار قرار گرفته و به خاطر آن، خود را در شرایط سختی قرار داده است. هرگونه شکارچی هم به او نزدیک می‌شود، در شرایط خطرناکی قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ای نامهربان! تا کی می‌خواهی از کوی تو دور بمانم؟ هر روز این فاصله و دوری باعث می‌شود که در دل من غصه و کینه‌ای بیشتر تجمع پیدا کند و هر لحظه به سختی‌ها و ناراحتی‌هایم افزوده می‌شود.

بیا بر بالین کسی بنشین که از غمت بیمار است و بیش از این، دردمند را از درد دوری مسوزان.

هوش مصنوعی: بیا نگاهی به حال خودت بنداز؛ آیا کسی را دیده‌ای که از زندانی که خودش به آن گرفتار شده، روی‌گردان باشد و به شکار پرداخته باشد؟

هوش مصنوعی: بیا ببین که چه خوشبو و شیرین است یاد لبخند تو، زمانی که لبخند تو دلم را پر می‌کند از شادابی و لذت.

هوش مصنوعی: تنها کسی که از وضعیت تلخ زندگی دیگران باخبر است، کسی است که خود نیز درد و رنج را چشیده و به خاطر آن چیزی ارزشمند را از دست داده است.

هوش مصنوعی: با این وضعیتی که او برای من به وجود آورده و مرا در تنگنا قرار داده، دیگر برای دل من که عاشق کسی با ویژگی‌های خاص است، سخت خواهد بود که چیزی را بپسندم.

هوش مصنوعی: از درد جدایی، حالت بی‌تابان را می‌دانی؟ کسی در آتش اشک خود، مانند مشت سپند، می‌ریزد.

هوش مصنوعی: از شدت شوقی که به تو دارم، هر جا که ببینم قهرمانی سوار بر اسب زیبایی در حال گذر است، بر زمین می‌افتم.

هوش مصنوعی: دلتنگی و اشتیاق را مانند پیر کنعان، از کسی که به آن امید دارد بازندار، زیرا که همانند یوسف که در سرزمین گرگان قرار گرفت، ممکن است شخصی با ارزش و عزیز به او سپرده شود.