هوش مصنوعی: شب تا صبح به خاطر تو و شکر مستی، خواب نداریم و دور از تو در این حال به سر می‌بریم.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق، ما با وجود تشنگی جان دادیم و در آنجا، مانند سنگ‌هایی که به گوهر تبدیل شده‌اند، سیراب و پر از حیات بودیم.

هوش مصنوعی: وقتی که مسیر ما طی شود، به دلیل سنگینی جسمی که داریم، گام‌های ما سنگین و خواب‌آلود به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: شاید ما بخواهیم گوهری را پیدا کنیم، از این رو دل خود را به دریا می‌سپاریم و تن خود را در آب غرق می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما از چه شادی و خوشی در این مهمانی حرف بزنیم، وقتی که دوستانمان رفته‌اند و ما در اینجا تنها مانده‌ایم.

هوش مصنوعی: راهم پر از چالش‌ها و موانع است و فکر می‌کنم زمان خیلی تنگ است، در حالی که هدفم به سختی به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که زندگی محدود می‌شود و کنترل آن از دست می‌رود، مانند طوفانی است که خاک و کثیفی را به‌هم می‌زند و سیلابی که همه‌چیز را با خود می‌برد.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی موهای تو را با خود می‌آورد و حالتی را که عاشق از حسادت دارد، به یاد می‌آورد. این حالتی شبیه به رشته‌ای در هم پیچیده و بی‌تاب است.