هوش مصنوعی: صبح شده، ای ساقی! از آیینه‌ٔ چهره‌ات بیرون بیا و خواب را فراموش کن. جام طلایی را دور بینداز، مانند آفتاب که به راحتی بر افراز.

هوش مصنوعی: نسبت به دریافت فیض و بهره‌مندی، تشنه باش و از نوشیدن می خودداری کن، چرا که شیر و شکر در کنار هم از تلاقی صبح و ماهتاب لذت می‌برند.

هوش مصنوعی: زاهد و عابد تا روز قیامت به عبادت و زحمت خود ادامه می‌دهند، در حالی که ما به دست آوردن رضایت و فیض ساقی تا روز حسابرسی مشغولیم.

هوش مصنوعی: ای کاش چهره‌ات را به من نشان دهی یا اینکه مانع دیدن من نشوی؛ زیرا تشنه‌کامان را نمی‌توان با نشان دادن آب سیراب کرد و نمی‌توان آنها را از آب منع کرد.

هوش مصنوعی: سقف آسمان پایین و دنیای ما بسیار محدود است. من که دلگیر و ناراحت هستم، تا کی باید این‌طور زندگی کنم؟ خدایا، پشت این پرده‌های پنهان چه چیزی وجود دارد؟

هوش مصنوعی: نه احساس جذبه‌ای که از شوق در دل دارم، وقتی که لحظه‌ای از زندگی گذر می‌کنم، آنقدر قوی و پرشور است که حتی بیشتر از تیر دعاهایی است که مستجاب می‌شوند.

هوش مصنوعی: این بیت می‌گوید که شاید سرنوشت یا تقدیر تو را به جایی ببرد که از زیبایی و جلال آن محیط با دامن خیمه‌ای لاجوردی و طلایی بالا بروی. به نوعی، اشاره به جلال و جلوه‌ای دارد که در انتظار فرد است.

هوش مصنوعی: به معمار بزرگ بگو که این عالم کم‌وسعت را با پیچ و تاب‌هایش به شکلی وسیع‌تر و بهتر بسازد.

هوش مصنوعی: ای عشق، به ما بگو که این بار نشسته بر مرکب را به کجا می‌بردی، چون این آتش در دل‌های سوزان ما را نمی‌سوزاند.

هوش مصنوعی: دل‌فکاران از یاد و خاطراتی که در دل دارند، به خاطر آن دو لعل (لب‌ها) که رنگی کمرنگ دارند، به شدت رنج می‌برند. چشمان نیمه‌خواب آن‌ها نیز آرامش را از خواب‌بین‌ها گرفته و باعث بی‌قراری‌شان شده است.

هوش مصنوعی: از کوششی که عاشقانه در سرودن این غزل به کار رفته، مطرب با نواختن ساز خود، فضایی شاداب در جمع به وجود آورده و با صدای دلنشینش همه را مجذوب می‌کند.